Klust het gewoon niet

Je ontkomt er niet aan, als je een eigen huis hebt. Af en toe een 'klusje'. Wat u echter niet weet, en een aantal 'naasten' van mij al dan niet pijnlijk hebben ondervonden; 'Ik heb ZES linkerhanden.

Mijn vader, gepensioneerd timmerman, is van het soort 'wat mijn ogen zien, maken mijn handen'. Nou dat slaat kennelijk echt een generatie over. Bij mij is het gezegde 'je kunt geen omelet maken zonder een ei te breken' beter van toepassing. En ik kan u verzekeren, met mijn gebroken eieren kan ik een klein derdewereld land van omeletten voorzien.

Voor vandaag stonden weer een paar klusjes op de vooruitschuif/uitstel/kan nu echt niet meer blijven liggen lijst.

* Kettinkje op de voordeur monteren
* Kapot stopcontact in de woonkamer vervangen
* WC rol houder in de badkamer hangt los, vastzetten

Ogenschijnlijk simpele klusjes waarvoor de gemiddelde Bob de Bouwer zijn handen niet omdraait. Nou, deze Bob de Rouwdouwer kan hier wel een middagje voor uit trekken.

Ik moet zeggen, ik begin keer op keer wel vol vertrouwen aan de klus, met een opgeruimd humeur, gewapend met schroefboor en hamer. Maar gaandeweg de klus neemt het gevloek, gezucht, gezweet en ge-emmer toe in volume en frequentie.

Eerst dus het anti-inbraak kettinkje aan de voordeur. Het bij de lokale bouwmarkt aangeschafte kettinkje is, om te beginnen, al nét iets te breed voor de deurpost, dus besluit ik, met mijn timmermansoog, dat ik het kettinkje niet in de breedte maar ook in de hoogte kan monteren.
Na een uurtje (!!) ploeteren hang het kettinkje dusdanig dat de gemiddelde crimineel met gemak zijn hand tussen de kier in de deur steekt en het kettinkje los wipt. Zucht, alles er weer af en opnieuw. Máar het hangt nu, en wat die 12 boorgaatjes in de deur betreft, een kniesoor die daar op let.

Vervolgens het stopcontact. Stroom eraf halen. De stekkerdoos losschroeven, weer met schroeven aan de muur bevestigen, stroom er weer op. Stekkerdoos proberen... POEFF, alle stoppen door. Stroom er weer af, stekkerdoos eraf, opnieuw vast schroeven, stroom er weer op. Klaar (korte weergave van 5 kwartier zwoegen).

Wat ik wél van mijn vader heb meegekregen is, dat ik na afloop van een klus, met een koud biertje op een stoel naar mijn 'werk' ga zitten kijken. Zeiknat van het zweet, maar weer eens apetrots, want deze 'lefty' heeft het toch weer geflikt. Hoewel het wel vreemd is dat elke keer als ik de TV op een andere zender zet, de garagedeur open gaat ??

AJETO !

We zijn weer Thuis

Zoveel werd mij vanmorgen wel weer duidelijk toen ik aansloot in 7 kilometer file voor de Coentunnel. (Wel mooi die tweede Coentunnel hoor, scheelt echt zeeën van tijd).

Eigenlijk zijn wij al een paar weken thuis hoor. Vreemd genoeg was na de vakantie de accu volledig opgeladen, héérlijke vakantie achter de rug, maar ik denk toch dat het voor mij misschien tijd word voor een nieuwe accu, want de accu die ik nu heb was na één (1) (werk)week weer volledig leeggelopen. Of misschien ligt het aan het feit dat ik vrijwel direct na thuiskomst 46 ben geworden en begint toch 'broeder midlifecrisis' aan de deur te kloppen. Niet hard hoor, dus die laat ik op zijn vroegst pas over een jaar of vier binnen. In ieder geval ben ik wel weer aan vakantie toe.

Maar goed, vorenstaande eigenlijk allemaal terzijde, want ik wilde het even hebben over de avonturen van Daniël met zijn pomp in Spanje. Daniël heeft zijn pomp natuurlijk vlak voor de vakantie pas 'aangemeten' gekregen, dus de vakantie werd voor ons een ware vuurdoop. En die vuurdoop is best goed verlopen. De (draadloze) pomp geeft zoveel vrijheid. Hij mocht er mee zwemmen en douchen, en dat is zeker in de vakantie heel erg fijn. Tegen een robbertje kickboksen met een vriendinnetje is die pomp dan weer minder goed bestand, daarbij raakte weliswaar de pomp niet los van zijn lichaam, maar wel van de sticker. Omdat wij de pomp toch een dag later weer moesten vervangen, hebben wij de gehavende pomp maar met leukoplast op zijn plek gehouden.

Daniël vind het aanbrengen van de pomp nog wel een beetje eng, en daardoor is hij een beetje 'bewegelijk' als het zover is. Dat heeft er een keer in geresulteerd dat de naald van de pomp niet in zijn rug terechtkwam, maar in zijn vinger, omdat hij zijn hand op het 'moment suprême' tussen zijn rug en de pomp wrong. Resultaat, een huilbuitje en weer veel verdriet "..omdat juist hij nou weer diabetes moest hebben".

Los daarvan heeft Daniël weinig tot geen pijn bij het aanbrengen van de pomp. Dat was wel even anders toen hij deze vakantie, tijdens het snorkelen in een zee-egel trapte. Dat heeft niet alleen de hele camping geweten, maar tot aan Barcelona was men daarvan goed op de hoogte (ik geloof niet dat wij Daniël ooit zo hard hebben horen brullen).

De eerste vakantie in Spanje met de Omnipod kan ik als volgt samenvatten:

La bomba es Fantástica