Dingen moeten het dóen....

De titel van deze blog is een 'statement'. Dingen moeten het doen. Dit is in algemene zin een waarheid als een koe. Dingen zijn gemaakt om het te doen, dingen die het niet doen zijn namelijk waardeloos en gaan voorbij aan het doel waarvoor zij gemaakt zijn, namelijk werken, danwel het DOEN.

Ik merk dat wij de laatste tijd veel dingen hebben die het niet doen, en dat betekend dus dat wij de laatste tijd veel geld weggooien aan dergelijke dingen. Vaak zijn het ook nog dingen waarvan het zeer belangrijk is dat zij het doen, omdat wij deze dingen hard nodig hebben in het dagelijks bestaan.

Dingen van wezenlijk belang voor het dagelijks bestaan moeten het dus helemaal doen. Doen deze dingen het niet, dan levert dat een extra frustratie op.

Hierbij dus een oproep aan alle dingen. DOE HET ALSJEBLIEFT, zeker zo vlak voor de vakantie, want als dingen het vlak voor de vakantie niet doen, dan word ik altijd extra verdrietig.

Dank aan alle dingen voor de aandacht.

Koning Bolus I

Het is zover, Koning Bolus de eerste is gekroond. Afgelopen weekend is Daniël aangesloten op de Omnipod insulinepomp (op zijn Ipod zoals hij dat zelf noemt).

Het waren intensieve dagen, waarbij wij van vrijdag tot en met zondag in het Waterland ziekenhuis zijn geweest om Daniël in te stellen op de pomp. Hoewel het natuurlijk minder stressvolle dagen waren dan de eerste keer dat wij- uit elkaar barstend van de adrenaline en stress- in het Waterland ziekenhuis terecht kwamen met Daniël, zat er desondanks toch een mate van spanning op deze dagen. We zouden immers weer een bak informatie over ons heen krijgen.

De Omnipod is een draadloze pomp, dat wil zeggen het is een soort 'dikke sticker' met een ingebouwde canule waar de insuline in gaat. Iedere 3 dagen vervang je deze 'sticker', en breng je met een klein prikje (nauwelijks voelbaar) een minuscuul slangetje in waardoor de insuline, via bluetooth verbinding kan worden toegediend. Daniël kan er verder alles mee doen (douchen, zwemmen, voetballen  etc.).

De pomp moet het leven voor ons, maar voornamelijk voor Daniël een stuk aangenamer maken. Niet meer 7 keer per dag insuline spuiten, maar alle eetmomenten weg 'bolussen'. Nee ook de medische staf kon mij niet uitleggen waarom ze dat toch in godsnaam Bolussen noemen.  Afgelopen dagen zat ik voor mijn werk in Zeeland, en ik kon niet mij toch niet zetten aan het eten van een Zeeuwse Bolus, voor eeuwig besmette etenswaren voor mij.

Na twee en een halve dag van gruwelijke verveling in het ziekenhuis (er was slechts om de 2 uur enige actie en de overige tijd bestond uit wachten, prima gelegenheid om te onthaasten, maar daar is het ziekenhuis toch minder geschikt voor) konden wij naar huis met een 'ingestelde' pomp en nieuw verkregen vrijheid.

De korte termijn werkelijkheid is nog even iets anders helaas, Daniël heeft sinds maandag weer een aantal hypo's en hypers achter de rug.  Anne-Marie en ik stonden dus in eerste instantie woedend de doos met Omnipodjes tegen de muur stuk te gooien, maar wij realiseren ons inmiddels dat wij gewoon weer opnieuw de juiste insuline balans moeten vinden, dus dat gaat wel goed komen. Starting from scratch.

LEVE KONING BOLUS I. HOERA, HOERA, HOERA

KWAAD

Doordat ik met deze Blokkies ben begonnen (Carmiggelt noemde zijn schrijfsels 'stukkies', en hoewel ik nog niet in de schaduw mag staan van een lantaarnpaal waar hij ooit langs liep, bedacht ik dat ik mijn 'stukkies' 'Bloggies' dus Blokkies zou noemen) heb ik een hoop van mijn frustraties en woede van mij af kunnen tikken.

Deze week was ik echter, zonder aanwijsbare reden, KWAAD! Ik weet niet of u dat kent (ik hoop het wel anders kom ik helemaal zo als een complete freak over), kwaad op alles, op mensen op straat, op de TV, op Diabetes, op Buikpijn... op het wegblijven van de zon, maar vooral op die belachelijke hitte toen de zon er eindelijk wel was. Kortom, ik was enigszins uit mijn hum.

Extra vervelend is het als je kwaad bent maar je kan het niet kwijt, want ik was namelijk op niemand specifiek kwaad. Wat moet je dan met je woede? Als ik nou een beetje groen werd en uit mijn hemdje scheurde, dan was ik tenminste nog een beetje 'stoer' kwaad, maar dat was niet zo.

Kwaad moet ook niet zomaar wegebben, daar wordt ik pas echt pissig van. Het volgende voorbeeld kent u vast:

Je koopt bij IKEA, laten we zeggen, een nieuwe Blöbber ladekastje. Na je een aantal uren in het zweet te hebben geschroefd, blijkt het ding niet compleet. De woede is dan (althans bij mij) al flink opgelopen. Met een rooie kop schroef en klop je het ding weer uit elkaar, pakt het in om terug te brengen. Dan merk je tot je schrik dat je de bon kwijt bent. In de auto naar de IKEA toe wind je je vreselijk op, in gedachten repeteer je al het komende gesprek; .."Ik kom deze kast terugbrengen, want hij is niet compleet." "Dat kan meneer, heeft u voor mij de bon?" "Nee, die kan ik helaas niet meer vinden" "Sorry meneer, maar zonder bon......" En in gedachten draai je de vriendelijke balie medewerkster het dunne halsje om. Echter als je met gebalde vuisten bij de balie aankomt, je woede zich heeft opgehoopt, je doet je verhaal, en de baliemedewerkster zegt: "Maar dat is geen probleem hoor meneer, hier heeft u uw geld terug" dan zakt de zorgvuldig opgebouwde woede als een plumpudding in elkaar. Vréselijk.

Moraal van het verhaal: Kwaad zijn is lekker op zijn tijd, maar het moet wel ergens toe leiden.

Zó, hartelijk dank voor het opvangen van mijn woede. O ja, ik ben gisteren voor de derde keer in drie maanden ge 'reset', maar om dáár nou weer kwaad over te worden, daar heb ik de kracht niet meer voor.

Pre-puberend Prinsesje

Er is iemand die in mijn Blog tot nu toe een beetje onderbelicht is gebleven. Dat is de nummer een vrouw waar ik met ziel en zaligheid van hou, daarbij komen mammie en moeder de vrouw op een niet in te halen (gedeelde) nummer 2. Mijn prinsesje Rosanna (de Panna).

Rosanna is een meisje, daar kan je bijna niet anders dan vreselijk veel van houden. Dat is een feit. Als ik het aan tien willekeurige mensen vraag die haar kennen, dan zullen er elf zijn die dat bevestigen. Rosanna is sociaal, meevoelend, schattig.... maar  af en toe (achter gesloten deuren) een "Devil in Disguise".

Rosanna (11 jaar) is momenteel aan het pre-puberen (als dat überhaupt bestaat dan) en daar hebben wij soms een aardig kluifje aan. Rosanna heeft een hekel aan het woord nee, in relatie tot een door haar ingediend vriendelijk verzoek. Een nee van ons wordt dan ook meestal beantwoord met rollende ogen en een mega diepe zucht.

Nou is het natuurlijk wel zo dat Rosanna... "het enige meisje die ze kent is die niet meer om half tien 's avonds buiten mag spelen, niet iedere dag een ijsje mag halen, elk dag huiswerk moet maken, iedere avond haar beugel in moet, haar tanden moet poetsen, haar kamer netjes moet opruimen, regelmatig moet douchen (en haar haren moet wassen)" Andere meisjes van haar leeftijd leven gelukkig niet onder zo'n verschrikkelijk juk. Waar is Amnesty International als je ze nodig hebt.

Toch wil ik nogmaals benadrukken hoe gek ik op mijn meissie ben. Ze is door alle commotie rondom de diabetes van Daniël ook wel een beetje ondergesneeuwd de laatste tijd. Ik moet dus misschien wat meer rekening houden met mijn lieve pre-pubertje.

De pubertijd begint tegenwoordig wel steeds vroeger, dus ik heb goede hoop dat wij er over een jaartje of twee alweer doorheen zijn.

 Ik probeer dus nog maar een beetje te genieten van mijn mopperende en protesterende schatje, want voor je het weet is deze fijne tijd alweer voorbij.

Relativiteitstheorie

Afgelopen vrijdag kregen wij de kans om deel te nemen aan het jaarlijks terugkerende 'KinderBeestFeest'. Een initiatief voor chronisch zieke en/of gehandicapte kinderen tot 16 jaar. Een samenwerkingsverband tussen Artis, Politie, Brandweer, Ambulancedienst, Marine, Douane, Koninklijke Marechaussee, het Rode Kruis, Reddingsbrigade en de Gemeente Amsterdam.
Doel van deze avond is dat kinderen even hun ziekte kunnen vergeten en zichzelf kunnen zijn.

Vanwege zijn diabetes werd Daniël daarvoor uitgenodigd, en konden wij met het gezin dus mee in de Ambulance, brandweerauto, enzovoorts naar Artis. Al met al een hele leuke, bijzondere avond.

Toch heb ik aan die avond een beetje een dubbel gevoel overgehouden. Veel van de deelnemers aan dit initiatief waren er, in onze ogen, heel slecht aan toe. Kinderen die zwaar spastisch, autistisch of nog erger waren. Onze kinderen, Daantje en Roosje, renden, huppelden en lachten door Artis als de normale kinderen die zij natuurlijk voor 95% zijn. Zij kunnen natuurlijk normaal gesproken ook best een dagje naar Artis, en evengoed zichzelf zijn. Anne-Marie en ik voelden ons bijna bezwaard dat wij hier tussen liepen, want wat hadden veel kinderen en hun ouders het toch héél veel erger dan wij.

Terug in de realiteit werd ik gebracht door de moeder van een zwaar spastisch meisje dat achter ons in de bus terug naar huis zat. Wij raakten met haar aan de praat en vertelden haar hoe 'bezwaard' wij ons vonden dat wij met onze (redelijk) gezonde kinderen hier tussen liepen.  De vrouw wuifde ons schuldgevoel weg met de opmerking: "Ieder heeft zo zijn eigen sores, mijn kind is er zeer ernstig aan toe, maar ik heb een allergische reactie op mijn wang (ze wees naar een minuscuul pukkeltje op haar wang) en dat is pas écht erg", en ze gaf ons een vette knipoog.

In een zin haarscherp verwoord dat ieders eigen sores het 'aller allerergste is'.

De lokroep van de Leverworst

Ik ben het aan mijzelf verplicht, maar echt enthousiast ben ik niet om deze blog te schrijven. U weet, als trouwe volger van mijn 'struggle through life' dat ik een paar weken geleden ben begonnen aan een revolutionair dieet, het zogenaamde 'Eet voorlopig maar praktisch helemaal niks' dieet.

Dit was een weloverwogen keuze, waarbij ik allereerst nog getwijfeld heb tussen het ADH dieet (Alles De Helft), het Witte Bonen in Tomatensaus dieet, of een van de in de jaren 70 populaire diëten: het Sherry dieet (maar daar moet je dan meteen weer huisvrouw bij worden) of het brood dieet. Het vinger in de keel dieet en het Salmonella dieet leken mij dan weer iets te radicaal.

Wederom moet ik enige weken na aanvang een nederlaag toegeven: Het is mij niet gelukt.

Zó het is er uit.

Waarom niet zult u denken, wat is er nou eenvoudiger dan in de ochtend een Milkshake drinken, rond het middaguur een maaltijd vervangende reep, en in de avond een lichte maaltijd. Nou: dát dus. Ik kan het niet.  Het totale resultaat van 4 weken 'opletten' is 3 magere (dat dan weer wel) kilootjes eraf. De beoogde 15 is dus in geen velden of wegen te bekennen, en ik ben het dieet BEU.

Natuurlijk heb ik heel erg goede excuses gehad om mij niet aan mijn dieet te houden: "het was best wel slecht weer de afgelopen tijd, vreugde en verdriet, feesten en partijen, SAS dagen WAS dagen, communie feestjes, Bierproeverijen, verjaardagen, die rottige cateraar op mijn werk die elke keer weer van dat bruine gefrituurde fruit in de aanbieding doet. Kortom : het is totaal niet mijn eigen schuld.

Wist u trouwens dat een zak chips daadwerkelijk in staat is om je vanuit de kast te roepen ? Dat is een gave die ook een blok oude kaas en een leverworst bezitten. Meestal doen ze dat na acht uur. Wonderlijk, daar zouden ze op Discovery Channel nou eens een item aan moeten wijden.

Denk nu niet dat deze loser het opgegeven heeft, ik ben namelijk al 20 jaar op dieet, ik neem alleen zo nu en dan een eetpauze.

Smakelijk eten en tot de volgende hersenspinsel.

Blogje voor Daantje

Hé Daantje Banaantje, je weet het op dit moment zelf nog niet, maar je ben een half uurtje geleden 8 jaar geworden. Papa wil op deze manier de eerste zijn om jou te feliciteren. Als je over een paar uur wakker wordt doe ik dat nog eens dunnetjes over.

Je zevende levensjaar is op zijn zachtst gezegd een beetje hectisch verlopen. Het was voor jou geen "wandeling in het park" zoals de Engelsen dat zeggen. Toch sla jij je er doorheen als een volwassen vent met jaren levenservaring, en dat maakt mij een mega trotse papa.

Wij gaan er samen voor zorgen dat niet alleen vandaag een feestje wordt, maar dat ook de komende tientallen jaren voor het overgrote deel een feestje zullen zijn. Met jouw instelling, humor en eigenzinnigheid gaat dat zeker lukken.

Lees deze Blog over een jaar of 20 nog maar eens terug, en je zult zien dat ik gelijk heb gehad.

Dikke kus en 8 hieperdepiepjes (en géén Hypo de piepjes ;-)  )

Papa