Pre-puberend Prinsesje

Er is iemand die in mijn Blog tot nu toe een beetje onderbelicht is gebleven. Dat is de nummer een vrouw waar ik met ziel en zaligheid van hou, daarbij komen mammie en moeder de vrouw op een niet in te halen (gedeelde) nummer 2. Mijn prinsesje Rosanna (de Panna).

Rosanna is een meisje, daar kan je bijna niet anders dan vreselijk veel van houden. Dat is een feit. Als ik het aan tien willekeurige mensen vraag die haar kennen, dan zullen er elf zijn die dat bevestigen. Rosanna is sociaal, meevoelend, schattig.... maar  af en toe (achter gesloten deuren) een "Devil in Disguise".

Rosanna (11 jaar) is momenteel aan het pre-puberen (als dat überhaupt bestaat dan) en daar hebben wij soms een aardig kluifje aan. Rosanna heeft een hekel aan het woord nee, in relatie tot een door haar ingediend vriendelijk verzoek. Een nee van ons wordt dan ook meestal beantwoord met rollende ogen en een mega diepe zucht.

Nou is het natuurlijk wel zo dat Rosanna... "het enige meisje die ze kent is die niet meer om half tien 's avonds buiten mag spelen, niet iedere dag een ijsje mag halen, elk dag huiswerk moet maken, iedere avond haar beugel in moet, haar tanden moet poetsen, haar kamer netjes moet opruimen, regelmatig moet douchen (en haar haren moet wassen)" Andere meisjes van haar leeftijd leven gelukkig niet onder zo'n verschrikkelijk juk. Waar is Amnesty International als je ze nodig hebt.

Toch wil ik nogmaals benadrukken hoe gek ik op mijn meissie ben. Ze is door alle commotie rondom de diabetes van Daniël ook wel een beetje ondergesneeuwd de laatste tijd. Ik moet dus misschien wat meer rekening houden met mijn lieve pre-pubertje.

De pubertijd begint tegenwoordig wel steeds vroeger, dus ik heb goede hoop dat wij er over een jaartje of twee alweer doorheen zijn.

 Ik probeer dus nog maar een beetje te genieten van mijn mopperende en protesterende schatje, want voor je het weet is deze fijne tijd alweer voorbij.