Papa is de Baas .......... dús

Toch was het zo slecht nog niet in de jaren 40 en 50. De vader des huizes had een bepaalde status die gewoon historisch bepaald was. Vader was hoofd van het gezin en dwong, zonder al teveel moeite respect af, terwijl hij puffend aan een pijp in zijn grote armstoel tevreden de krant zat te lezen.
Als vader zei; 'linksom' dan ging het gezin linksom.

Tegenwoordig is het hard werken om als vader respect af te dwingen. Als het je al lukt om serieus genomen te worden door je gezin, dan gaan daar wel enige liters bloed zweet en tranen aan vooraf.

Een klein voorbeeld van de zeggenschap van déze papa in dit huis:

"Anne-Marie wil al heel erg lang graag een poesje, en dan met name een Britse Korthaar. Bij de kinderen is dat niet aan dovemans oren gezegd, dus die willen het nu ook héél erg graag.

Hoewel ik zelf ook gek ben op katten, ben ik toch degene die enigszins op de rem trapt waar het deze (toch wel ingrijpende) beslissing betreft. Een kat brengt veel plezier met zich mee, maar ik zie toch wel beren op het fietspad. Katten (en dan met name kittens) brengen, behalve veel vreugde, ook veel haren, drollen en opengekrabde bankstellen met zich mee. En dan heb ik het nog niet eens over de aanschaf kosten van zo'n lief pluisje. (1000 euri is niets voor een ras poes met toebehoren, wormkuurtjes inentingen enzovoorts).

Ik weet nu al wie de drollen uit de kattenbak staat te scheppen, ondanks de plechtige belofte van de kinderen om dat écht te zullen doen. Als ik nu aan Rosanna vraag of ze het water van 'haar' vissen wil verschonen zegt ze doodleuk; "ze hebben het nog niet op".

Maar alle argumenten die ik aandraag worden stuk voor stuk van tafel geveegd met het briljante tegenargument "het valt allemaal best wel mee".

Mijn gesputter ten spijt zijn wij afgelopen maandag tóch naar een nestje kittens wezen kijken, en ondanks mijn protesten "ik ga niet mee, ik blijf in de auto, mopper de grumble" ben ik uiteraard ook meegegaan.

Desondanks houdt deze papa voet bij stuk: die kat komt er niet in, in geen 100 jaar, ik heb toch ook wel wat te zeggen in dit huishouden, dat gaat toch zomaar niet, wat denken ze wel niet......

De lezersvraag van vandaag luidt: Komt die kat er nu wel of niet?

Wat denkt u zelf?

Kamp in je maag

Afgelopen weekend zijn Rosanna en Daniël drie dagen op kamp geweest, georganiseerd door de NCV , de Nederlandse Coeliakie Vereniging. Dit kamp, in de volksmond het Glutenvrij Kamp genoemd, heeft ten doel om kinderen met Coeliakie een weekend met lotgenootjes (tussen de 8 en 15 jaar) te geven waarbij zij niet op hun aandoening hoeven te letten, omdat álles wat zij aangeboden krijgen glutenvrij is.

Daniël is daarbij natuurlijk wel een extra complicerende factor, immers een Glutenvrij kamp wil niet direct zeggen dat er ook rekening gehouden kan worden met Diabetes (hoewel het vaker in samenhang voorkomt). Maar ook daarvoor was een prima oplossing, een van de begeleidsters is zelf moeder van een dochter met diabetes (en een pomp), dus die zou Daniël onder haar hoede nemen.

Tóp initiatief dus, met als groot bijkomend voordeel, dat papa en mama weer eens het rijk alleen hadden, zonder een oppas te hoeven regelen. Dus... uitslapen, uit eten en met name ....in een heel diep zwart gat vallen.

Sinds maart van dit jaar zijn wij zo ontzettend bezig geweest met de bloedwaarden van Daniël. Zo'n zeven keer per dag zijn wij bezig met de hoogte van zijn waarden, en alle rekensommen dientengevolge. De afspraak bij het Glutenkamp was dat er totaal geen contact met de ouders zou zijn (noodgevallen uitgezonderd), dus géén telefoontjes of andere communicatie naar buiten.

Maar dát is een vreemde gewaarwording. Helemaal niet bezig zijn met Daniël of diabetes, en er dan achter komen dat je er dus 24/7 mee bezig bent, óók dit weekend. Best confronterend eigenlijk.

Maar goed, tóch lekker uit eten geweest, tóch tot tien uur uitgeslapen. En uiteindelijk tóch zorgen om niks.

Daniël en Rosanna kwamen vandaag gewoon thuis zoals je van een kamp thuis hoort te komen:

• Doodmoe (uurtje of vier per nacht geslapen)
• álle schone onderbroeken, T-shirts en sokken ongebruikt in de tas
• De toilettas (met tandenborstel) onaangeroerd in een zijvak van diezelfde tas.
• een paar sokken, opgerold onder in de neus van de schoenen
• Diezelfde schoenen teruggevonden op de 'gevonden voorwerpen' tafel
• De zak van de slaapzak kwijt (thuis gewoon onderuit de tas opgedoken)
• zó vuil dat het bij het uittrekken van Daniël zijn Crocs (Crocs in een bos?) net leek of hij een paar gitzwarte sokken aan had
• 75 nieuwe vrienden, en een onuitwisbare glimlach op hun gezichten.

Lekker ontspannen en leuk dus zo'n kamp.Nu papa en mama nog.

FF Prikken

Hoewel het een beetje vreemd is om over 'leuk' te spreken, vond ik het toch leuk dat bij de aanvang van het nieuwe voetbal seizoen bleek dat er bij Daniël in zijn F team een jongetje gekomen is die ook Diabetes Type 1 heeft. Een typisch geval van 'gedeelde smart' zullen we maar zeggen.

Grappig om te zien ook, dat die twee mannetjes, Jamie en Daniël, meteen een klik met elkaar hebben. En misschien hadden ze dat ook gehad als Jamie géén suikerziekte had gehad, maar ik mag ze nu toch graag zien als 'Suikerbroeders'.  Ook voor Anne-Marie en mij is het prettig om wat ervaringen uit te wisselen met de ouders van Jamie.

Als ze samen in de rust, naast elkaar, de bloedwaarde zitten te prikken voelt Daniël zich geen minderheid meer. En, hoe klein ze ook zijn, ze bevragen elkaar volop over, bijvoorbeeld, de verschillen tussen de pompen en 'waarom Jamie de pomp af moet tijdens de wedstrijd en Daniël niet.

Kortom, leuk (Diabetes blijft trouwens ontzettend STOM).

Nu we het dan toch over voetbal hebben moet mij toch even van het hart dat ik wekelijks vol verbazing sta te kijken naar sommige ouders en trainers van de F teams (en hoger). Wát een primaten zitten daar tussen. Zwaar gefrustreerde ex amateur voetballers die hun verloren gegane ambitie projecteren op hun kinderen. En dat begint nota bene al bij het Kabouter voetbal. De longen uit hun lijf schreeuwend tegen het kinderspul en de scheidsrechters (die een gemiddelde leeftijd van 13 hebben). Hun kinderen voor het leven traumatiserend. Ik sta bijna iedere week op het punt om de kinderbescherming in te lichten. Wat een vuilspuiterij komt er uit die mensen zeg.

Ik moet daarbij altijd denken aan die sketch van Jiskefet, die is werkelijk uit het voetballeven gegrepen.

Dan kijk ik toch liever naar het team van Daniël, waarbij zowel de spelertjes als de ouders met plezier en respect op en rond het veld staan. Schreeuwen doen we allemaal, maar dan zuiver ter aanmoediging.

BIER, VROUWEN EN LEGPUZZELS

Laten we voorop stellen dat ik best veel echte mannen hobby's heb. Ik zit al sinds mijn 15e in bandjes, ik mag graag een kroeg in of naar concerten, waarbij ik desnoods in kleine tentjes op een festival terrein lig en heel erg naar bier stink (goed dát is wel weer even geleden), ook ga ik regelmatig naar de bioscoop.

Vorenstaande gezegd hebbende moet ik bekennen dat ik de laatste tijd best veel puzzel (aaarghh wát? ja echt). Geen intelligente Sudoku's of breinbrekers maar gewoon simpelweg 'legpuzzels'. Heerlijk ontspannen vind ik het. Onder het mom van 'dat is leuk voor Daniël' ben ik er een tijd geleden mee begonnen, maar Daniël is de echte kerel van ons twee, want hij verloor al heel snel zijn interesse, terwijl ik nog vaak tot diep in de nacht, mét mijn leesbrilletje op, lekker aan het puzzelen ben. Met een muziekje op de oren en gáán met die 1000 stukjes.

Het vervelende is dat álles in mij zegt dat dit het begin van het einde is. Een ergere ouwe lul kan ik niet worden. Ik bid dat Anne-Marie voor altijd bij mij blijft, want met deze wetenschap 'out in the open' zal er nooit meer een vrouw voor mij kunnen vallen.

Waarom deel ik deze merkwaardige interesse dan via dit Blog. Nou simpelweg omdat ik álles deel op dit Blog en dat ik hoop dat ik, terwijl ik dit schrijf, tot inkeer kom en weer gewoon met een paar mannelijke vrienden met speren het bos in ga om Everzwijnen te vangen.

Het helpt niet, als er weer een puzzelstukje met een zachte 'klik' op zijn plaats valt, ik een teug whisky neem en naar Frank Sinatra luister dan ben ik zielsgelukkig.

Toch hoeft niemand aan mijn mannelijkheid te twijfelen hoor, ik ben nog steeds een échte kerel.

Zo, nu tandjes poetsen en mijn mandje in, slapie slapie doen.