FF Prikken

Hoewel het een beetje vreemd is om over 'leuk' te spreken, vond ik het toch leuk dat bij de aanvang van het nieuwe voetbal seizoen bleek dat er bij Daniël in zijn F team een jongetje gekomen is die ook Diabetes Type 1 heeft. Een typisch geval van 'gedeelde smart' zullen we maar zeggen.

Grappig om te zien ook, dat die twee mannetjes, Jamie en Daniël, meteen een klik met elkaar hebben. En misschien hadden ze dat ook gehad als Jamie géén suikerziekte had gehad, maar ik mag ze nu toch graag zien als 'Suikerbroeders'.  Ook voor Anne-Marie en mij is het prettig om wat ervaringen uit te wisselen met de ouders van Jamie.

Als ze samen in de rust, naast elkaar, de bloedwaarde zitten te prikken voelt Daniël zich geen minderheid meer. En, hoe klein ze ook zijn, ze bevragen elkaar volop over, bijvoorbeeld, de verschillen tussen de pompen en 'waarom Jamie de pomp af moet tijdens de wedstrijd en Daniël niet.

Kortom, leuk (Diabetes blijft trouwens ontzettend STOM).

Nu we het dan toch over voetbal hebben moet mij toch even van het hart dat ik wekelijks vol verbazing sta te kijken naar sommige ouders en trainers van de F teams (en hoger). Wát een primaten zitten daar tussen. Zwaar gefrustreerde ex amateur voetballers die hun verloren gegane ambitie projecteren op hun kinderen. En dat begint nota bene al bij het Kabouter voetbal. De longen uit hun lijf schreeuwend tegen het kinderspul en de scheidsrechters (die een gemiddelde leeftijd van 13 hebben). Hun kinderen voor het leven traumatiserend. Ik sta bijna iedere week op het punt om de kinderbescherming in te lichten. Wat een vuilspuiterij komt er uit die mensen zeg.

Ik moet daarbij altijd denken aan die sketch van Jiskefet, die is werkelijk uit het voetballeven gegrepen.

Dan kijk ik toch liever naar het team van Daniël, waarbij zowel de spelertjes als de ouders met plezier en respect op en rond het veld staan. Schreeuwen doen we allemaal, maar dan zuiver ter aanmoediging.