Surprise.... maar geen Party

Gedurende de recente discussie rondom Zwarte Piet al dan niet (ah het rijmen is al begonnen), heb ik mij een vervend voorstander betoond van de traditie van het Sinterklaasfeest. Aan deze heerlijke traditie mag niet worden getornd. Die is zoals hij is, mét een zwarte knecht en een ouwe zak, ik bedoel een oude man met een staf en een zak.

Het was mij echter even ontschoten dat bij deze mooie traditie (althans bij ons in de familie) ook traditioneel het maken van een Surprise hoort. En voor mij is het maken van een surprise absoluut geen heerlijk avondje.

De oplettende lezer heeft de afgelopen maanden vast opgemerkt dat ik, mild uitgedrukt, absoluut niet handig ben en waar het om creativiteit gaat beperk ik mij tot het maken van muziek, en het schrijven (van o.a. deze blog). Voor het maken van bijvoorbeeld een Surprise Schimmel zou ik misschien een stuk worst een maand buiten de koelkast kunnen bewaren, veel creatiever gaat het niet worden vrees ik.

Maar goed, ik wil geen party poeper zijn. De komende dagen zal ik mij dus weer omringen met tubes lijm, crêpepapier, Papier Hasjee, nietmachines, ballonnen en andere leuke fröbel materialen.
Die-Pe-Zucht.

Helemaal frustrerend is het , als de andere deelnemers aan deze Surprise Party doodleuk tussen neus en lippen aangeven; dat zij al helemaal klaar zijn, het was weer zó leuk om te doen, ik ben er meteen aan begonnen, ik wist meteen wat het moest worden. GRRRRRR, deze individuen mogen van mij rechtstreeks in de zak naar Spanje (Noord Spanje, want géén mooi weer voor hen).

Maar goed, ik ploeter mij er wel weer door, misschien toch maar weer een drol van ontbijtkoek. Mijn kracht ligt dan wel weer in het maken van het gebruikelijke (bijpassende) gedicht.

De Sint liep te denken.....
Steek die Suprises waar de zon niet schijnt
Dat rijmt niet... maar het dicht wel.

12 1/2 jaar getrouwd: Ik koperen brood voor

Vandaag is het op de kop af 12 en een half jaar geleden dat ik met mijn Anne-Marie in het huwelijk trad.

Hoewel wij allebei helemaal niks met 'die half' hebben (we zijn op 25 mei getrouwd en niet op 25 november) is het toch wel een mijlpaaltje. Onwillekeurig dwalen je gedachten dan weer af naar die 25 mei 2001. Ik kan oprecht, nog steeds, zeggen dat het een van de mooiste en leukste dagen uit mijn leven is geweest. Zorgeloos, wánt nog geen kinderen, (hoewel er al een klein monstertje in de buik aan het meegenieten was). Het weer zat mee, alles verliep zoals we het in gedachten hadden.

Die twaalf en een half jaar zijn omgevlogen. En vandaag de dag zijn wij een (vinden wij) leuk gezin, en dus ook een 'echt paar' met z'n tweetjes.

Vandaag verliep dan ook zoals dat kenmerkend is voor een gemiddeld echtpaar. Ik had een paar geweldig mooie zilveren oorbellen voor Anne-Marie gekocht. Met zorg uitgekozen en er van overtuigd dat dát het perfecte cadeau voor haar zou zijn. Dat was het ook, dus die hebben wij vanmiddag gezellig samen 'omgeruild' voor een armband. Typisch 12 1/2 jaar huwelijk. En ik zou het niet anders willen.

Van Anne-Marie heb ik een dagje winkelen/lunchen et cetera gekregen. Heel erg leuk, en daarnaast ook nog het zogeheten 'Keezenspel' (een heel populair gezelschapsspel heb ik mij laten vertellen).

 "Ook geen romantisch cadeau"; zegt Rosanna vanmorgen, "een spel." Maar laten we eerlijk zijn, welk paar dat al 12 en een half jaar getrouwd is kan nog zeggen dat hij op een doordeweekse maandag een potje heeft zitten Keezen ?

Ik kijk vol vertrouwen naar de Rocky Road vóór ons op weg naar de 25 jaar.

Dat zit wel Moustache

Deze maand is het Movember. Sinds 2004 laten traditiegetrouw mannen (en veel vrouwen) hun snor staan in november om op deze manier aandacht te vragen voor kanker, de diagnose en effectieve behandeling daarvan.

Even los van de ontzettend slecht bedachte woordspeling - Movember (een combinatie van moustache en november), daar heeft men lang en diep over nagedacht zeg- draag ik het initiatief een zeer warm hart toe (af en toe uit zijn ritme, maar wárm).

Ikzelf zal echter niet meedoen aan deze actie. De eerste keer dat ik een snor heb laten staan is geweest toen ik een jaar of 14 was. De snor landde in die tijd, als een sluipmoordenaar in de nacht, op mijn bovenlip en mijn kansen bij de meisjes waren van de een op de andere dag geslonken met 75% (75% van nul is overigens ook gewoon nul, maar dat terzijde).

Als ik de foto's uit die tijd terugzie (en nee, ik zal er geen plaatsen bij deze Blog) dan neem ik het mijn ouders met terugwerkende kracht nog kwalijk dat zij mij niet tijdig gewaarschuwd hebben en voor deze vlassige malaise hebben behoed.

Later, in de jaren 90, heb ik nog een poging gedaan om een snor te laten staan, weliswaar in combinatie met een ringbaardje. De onvolprezen 'pratende kut' leek in die tijd een goed idee. Immers, ik spreek over de Grunge tijd en ik was zanger van een Grunge band (Basic Blue). Ruim een jaar heb ik, zonder het te beseffen, vreselijk voor lul gelopen. Ook hier neem ik het mijn toenmalige vriendin, mijn familie en vrienden met terugwerkende kracht kwalijk dat zij mij niet gewezen hebben op dat vreselijk stukje bovenlip vervuiling.

Met deze ervaringen in mijn achterzak heb ik dus besloten om Movember zonder haardos onder de neus te blijven. Ik ben dus niet vóór kanker, ik heb de vurige wens dat deze dodelijke ziekte binnen afzienbare tijd bestreden zal zijn.

Maar wat mijn snor betreft: "Ik druk hem deze maand".