Grappige Humor om te Lachen

Vandaag las ik in de krant weer een stukje over de twee Australische DJ's die zogezegd verantwoordelijk zouden zijn voor de zelfmoord van een verpleegster, als gevolg van een radiograp, waarbij de twee DJ's zich door de verpleegster hebben laten doorverbinden met Prins William en zijn vrouw Kate. In een afscheidsbrief had de vrouw de Dj's verantwoordelijk gehouden.

Wat is nou eigenlijk humor en wat niet. Een vraag waar geen antwoord op te geven is. Net als, wat is goede muziek en wat niet (hoewel we daarbij vast kunnen stellen dat míjn smaak daarin leidend is).

Van oudsher ben ik een fervent aanhanger van 'zwarte humor'' , het kan mij bij wijze van spreken niet zwartgallig genoeg zijn. Dat niet iedereen daar om kan lachen laat zich raden, maar echt veel rekening heb ik daar nooit mee gehouden. In 1985 zat ik in Carré bij een voorstelling van Urbanus waarin hij de volgende grap maakte: Mama, mama ik heb nul op mijn rapport, ach 't is niks, ge hebt toch kanker". Ik heb gehuild van het lachen.  Wansmaak? Waarschijnlijk wel.

Toch zijn er grenzen waar ik tegenaan schurk, maar nooit overheen ga. Hoewel ook ik soms de fout in ga.
Afgelopen week vertelde een collega mij dat hij dit weekend de Alpe d'huez zou gaan fietsen met een groep vrienden. Een andere collega die het gesprek half had opgevangen mengde zich in het gesprek en zei "hee, ga je de Alpe d'huzes fietsen? ". Nee, vervolgde de andere collega, "ik ga 'gewoon' de Alpe d'huez fietsen, niet de Alpe d'huzés". Ik voegde daar (volgens mijn maatstaven) grappig aan toe, "nee joh, hij is helemaal niet tégen kanker, hij is vóór kanker".  De betreffende collega is net met zijn vrouw door een naar chemo traject gegaan en kon dus, begrijpelijk, niet echt lachen om deze 'grap'.

Toch is het een tweede natuur van mij om deze grappen te maken. Zonder dat ik iemand wil kwetsen. Ook ik heb een hele goede vriend (Jasper) verloren aan die slopende ziekte. En ook hij heeft tot kort voor zijn dood nog 'zwarte' grappen gemaakt over zijn ziekte. Begrijp mij niet verkeerd, ik wens vurig dat de slopende ziektes de wereld uit gaan, maar ik kan het niet laten er grappen over te maken.

Bij mij werkt zwarte humor rustgevend en relativerend. De avond voordat ik een open hart operatie moest ondergaan vroeg mijn vriend Frank aan mij"; "Als je nou dood gaat morgen, mag ik dan je cd's hebben". Ik ben een stuk relaxter de nacht in gegaan die nacht, louter door deze opmerking; héérlijk.

De afgelopen slopende weken met de diabetes van Daniël zijn mij niet in de koude kleren gaan zitten en toch kon ik het afgelopen donderdag tijdens band practice niet laten:

Een van de mannen had een rondje koffie gehaald en vroeg aan mij; "heb jij suiker? ". "Nee, antwoordde ik, maar mijn zoon wel".

Ik ben een slecht mens.

Zo vader zo Zoon?

Als ik er wat langer over nadenk, dan is de situatie van Daniël in zekere zin te vergelijken met mijn situatie toen ik net zo oud was.

Zoals wellicht bekend ben ik geboren met een aangeboren hart afwijking. Een niet goed sluitende hartklep die een ruis veroorzaakte. Als ik het speciaal voor mij geschreven dagboek van mijn ouders (Blog avant la lettre) uit de periode rond mijn geboorte er op nasla, dan is wel zeer duidelijk wat een zorg zij hadden om die kleine broekkakker die ze niet helemaal goed 'afgebakken' hadden. De link met mijn (onze) zorg om Daniël en ook Rosanna is dan snel gelegd.

Er zijn natuurlijk veel verschillen, maar uiteindelijk was ook ik op een gegeven moment een jongetje van 7 jaar met een 'afwijking'. En ook ik was (en ben al 46 jaar) iemand met een O(l)V(g) jaarkaart.

Aan de ene kant is dit een geruststellende gedachte, want als ik terugdenk aan mijn jeugd in relatie tot mijn hart afwijking kan ik toch achteraf wel concluderen dat ik er nooit echt onder geleden heb. Niet helemaal hetzelfde natuurlijk, want ik hoefde niet iedere dag te prikken en te spuiten, maar ik werd wel scherp in de gaten gehouden en had zeker mijn beperkingen. Ik mocht niet op voetbal bijvoorbeeld.

 Toen ik een weekje opgenomen werd voor een  hartkatheterisatie voelde ik mij toch wel een beetje de held van de klas. Iedereen was een beetje aardiger voor mij. Ik weet nog dat ik naderhand op school quasi achteloos mijn litteken op mijn arm liet zien en genoot van de bewonderende blikken.

Ik hoefde mij niet langer te onderscheiden als de clown van de klas, ik had een veel belangrijker 'wapen,' mijn hartruis (in gedachten had ik een een cape om en een shirt met een grote letter H)

Het is natuurlijk wel zo dat ik op (veel) latere leeftijd ernstig last kreeg van mijn hart afwijking, en uiteindelijk in 2004 zelfs onder het mes moet voor een kunstklep (die al weer 9 jaar meegaat, en in 2014 zijn eerste decennium feestje mag vieren, waarvoor de voorbereidingen reeds in het diepste geheim zijn begonnen).

Het stemt mij dan ook wel weer somber als ik er aan denk dat ook Daniël mogelijk op latere leeftijd meer last gaat krijgen van zijn Diabetes. Maar wij zullen er alles (echt álles) aan doen om er voor te zorgen dat hij fluitend door het leven gaat de komende jaren.

Ik hoop dat het nog lekker lang duurt, maar aan de andere kant kan ik niet wachten tot Daniël twintig is en ik hem kan vragen hoe hij zijn 'jeugd' ervaren heeft.

En dan hoop ik stilletjes natuurlijk, net zo fijn als ik.

Vrij Naar Linda

STOM!


Een bekeuring als je 5 kilometer te hard gaat, maar mensen die 60 kilometer per uur rijden op de snelweg laten 'lopen'.
Wekkers om half acht, in het weekend. Diabetes (bij kinderen). Dat er altijd op álle commerciële zenders, gelijktijdig reclame en zappen zinloos is. Dat ná The Voice, The Voice Kids komt, en vervolgens Everybody Dance Now en dan weer de X Factor (en dat iedereen hier in huis dat wil zien behalve ik).  Bloed prikken !  Mensen die praten maar niks zeggen.  Een hogesnelheidstrein (Fyra) die wel snel, maar niet op tijd gaat. Hypo's en Hypers. Dat iedereen áfvalt van stress, behalve ik.   GRIEP !
Mensen die jou wijzen op je gebreken om zichzelf beter te voelen De voordeur dichttrekken en de sleutel op het sleutelkastje zien liggen.  Boezem Fladderen. Je boodschappen in de auto leggen en dan je lege flessen bon in je jaszak voelen.
                              Borden voor Koppen!
Coeliakie ! Visite die niet doorheeft dat de avond voorbij is en het tijd is om naar huis te gaan.
Een week te laat naar een concert gaan waar je al een half jaar kaartjes voor hebt.
Insuline Spuiten.

Home Alone 45

Anne-Marie is sinds afgelopen zondag aan het genieten van een welverdiend weekje Spanje. Samen met haar moeder ligt ze nu in 32 graden te bakken, en het bakken en braden ( en zuigen, kloppen, wassen, drogen, stoffen, brood, smeren etc. etc. etc.) heeft ze een weekje aan mij overgelaten.

Ik hoor jullie in gedachten al weer alle vooroordelen spuien; "hoe lang moet water koken, mag dat rode T shirt bij de witte was, ééntje kan toch geen kwaad, 7 dagen patat halen", en ga zo maar door. Maar niets is minder waar.

Ik ben eerlijk gezegd zeer goed in staat om dit gezin draaiende te houden, okee het is pas woensdag maar de voortekenen zijn goed.
Dat was wel anders toen ik als 17 jarige vent voor het eerst een weekje alleen thuis mocht blijven. Totaal afhankelijk van mijn moeder, maar met een zelfoverschatting vanjewelste heb ik mij door een weekje alleen geploeterd. Ik werd, als ik mij goed herinner, iedere avond 'gevoedert' door de buurvrouw, en de was deed ik zélf, hetgeen inhield dat ik op een middag de washandjes en de onderbroeken stond te strijken, en dat de overhemden zo 'breed' waren opgehangen aan de waslijn, dat een overbuurvrouw het als een witte vlag beoordeelde en mij te hulp kwam schieten.

Nooit toegegeven natuurlijk, maar wát was ik blij dat mams en paps weer thuis waren.

Nu is dat echt anders. mag ook wel zo'n dertig jaar ervaring later. Het enige is dat ik alles (echt álles) moet opschrijven, want mijn geheugen is erger dan een zeef, een trechter. Maar met die lijstjes sla ik mij er prima doorheen. Daniël is nu naar een kinderfeestje, en ik instrueer de moeder van de jarige op afstand door de insuline prikken heen, gaat prima.

Voor vandaag staat nog, auto wassen, pakketje op de post doen, medicijnen ophalen, boeken terug naar de Bieb, een wasje draaien, beneden verdieping zuigen, en bed van Rosanna verschonen, op de lijst.

Maar straks eerst lekker lunchen, eitje erbij.

Ik moet even stoppen, ik ruik een brandlucht....................

Keep Dreaming

Na al het vervelende nieuws van de afgelopen tijd kregen wij vandaag een wat leuker berichtje voor Daniël. Uit de 13 F teams van FC Purmerend (waar hij al een paar jaar voetbalt) is Daniël uitgekozen om een aantal Keepers Selectie Trainingen te volgen. Daniël is de vaste keeper van zijn Team F9.

Hoewel het misschien iets te vroeg is om voor huizen te gaan kijken rond Madrid, beschouw ik dit toch als een kleine genoegdoening voor Daniël.

Wij zijn niet het toonbeeld van 'voetbal ouders'. We vinden het heel leuk om naar de wedstrijden van Daniël te gaan kijken, maar wij klagen even hard dat het altijd zo allejezus vroeg begint. De dansles van Rosanna is bijvoorbeeld op een veel vriendelijker tijdstip.

Evengoed ben ik er braaf alle uit en thuis wedstrijden bij, ook als wij tegen de altijd lastige "Zingende Schapen (of de Zilveren Scharen... of de Zwierende Apen) moeten om half zeven zaterdagochtend (oké ik overdrijf). We schreeuwen daar met alle gezellige voetbal ouders de graspollen uit de grond. Bij winst gaan de mannen op de schouders (en bij verlies ook).

Eerlijk gezegd heb ik het vermeende talent van Daniël zelf nog niet herkend, maar dat mag deze pret niet drukken. Zeker niet voor hem zelf. Daarbij komt, als er iemand geen verstand van voetbal heeft dan ben ik dat wel.

Vanaf aanstaande maandag wordt het 'Talent van Purmerend' dus even extra goed in de gaten gehouden, en dit keer om een positieve reden.

De hamvraag is wel, moet ik mijn baan nú vast opzeggen, en mij volledig richten op de begeleiding van dit jonge talent, of moet ik nog heel even wachten en krijg ik er straks een vergoeding voor van Ajax

(nee hoor, grapje: AZ)

Klein maar Dapper

Deze blog heet natuurlijk niet voor niets Daniël's Diabetes. Want hoewel het hele gezin behept is met Diabetes, is er natuurlijk maar een persoon die de aandoening heeft, en dat is Daniël.

Tot nu toe ben ik lovend geweest over onder andere mama Anne-Marie, mijn vader (opa Leo), maar er is er eigenlijk maar eentje die echt een veer van anderhalve meter in de bips verdient, en dat is Daantje Banaantje zélf.

Want stel je nou eens voor, je bent een jongetje van 7 jaar (bijna 8) je mag al een paar jaar geen 'normaal' brood eten, of koek, pannenkoeken, of (bepaalde) chips. Je zit bij elke traktatie in de klas af te wachten of er aan jou gedacht is, je kan niet 'spontaan' met vriendjes mee voor een broodje, kortom je hebt coeliakie. Dat is al niet leuk. Gelukkig heb je daar inmiddels mee leren leven en dat gaat heel goed.

Maar rust in de tent krijg je dus niet in je jonge leventje, want je imuun systeem besluit dan ook nog eens om je alvleesklier, wegens gebrek aan rendement, te sluiten. Met als gevolg dat je een keertje of zeven per dag mag spuiten en prikken. Laten we wel zijn, dit zou voor menig volwassene reden genoeg zijn om compleet in te storten (en geloof me, dat is mij bijna overkomen, en ik héb het zelf niet eens). Zo niet mijn super zoon. Natuurlijk heeft hij momenten dat hij echt wel verdriet heeft van dit hele verhaal, maar eigenlijk moppert hij nooit over het vele prikken en insuline spuiten. Soms zegt hij wel eens dat het best oneerlijk is dat hij "twee dingen heeft", maar eigenlijk hoor je hem praktisch nooit klagen. Als hij heel af en toen zijn opkomende tranen heel stoer wegveegt, dan lopen bij mij de traanbuizen compleet leeg, maar hij is na een paar seconden weer okee.

Eigenlijk is voor Daniël het prikken in zo een korte tijd net zo gewoon geworden als zijn bord leeg eten, zijn sokken aantrekken, de Ipad wegleggen als we gaan eten. Hij doet het alleen als je het hem een keer of vier vraagt ;-) Hij lijkt diabetes dus al min of meer te hebben geaccepteerd.

Daarom is er maar een woord voor mijn lieve zoon:

SUPERFORMIDWELDIGEINDEFANTAKOLOSACHTIG

HONEYMOON

Het is weer even geleden, maar ik kon mij er even niet toe zetten om weer een blog te schrijven. De afgelopen week was er sprake van een diep dalletje. Maar ik moet zeggen alle cliché's kunnen weer uit de kast, want als je 'rock bottom' zit kun je alleen nog maar omhoog. Dat lijkt nu wel weer te lukken.

Dus de draad maar weer eens oppakken met een ander fenomeen waar wij (Daniël) mee te maken hebben en dat is de zogeheten "Honeymoonfase".

Wanneer iemand de diagnose diabetes type 1 krijgt, moet hij of zij meteen beginnen met het regelmatig spuiten van insuline. Vaak volgt al snel een periode waarin minder insuline nodig is. Het is dan eenvoudiger om de bloedsuiker te regelen en stabiel te houden. Dit heet de honeymoonfase (wittebroodsweken). Het lijkt dan even bijna alsof het wel meevalt met de diabetes. De reden daarvoor is, dat de eigen alvleesklier toch nog enigszins 'functioneert' en dus ook nog (een beetje) insuline aanmaakt.

Gelukkig waren wij wel geïnformeerd dat een dergelijke fase vaker voorkomt bij kinderen, want we zouden anders bijna gaan denken dat ze zich vergist hebben en dat er van diabetes helemaal geen sprake is. Fout (helaas). Bij Daniël zorgt de honeymoonfase er alleen maar voor dat wij er af en toe niet meer uitkomen. Als hij sport gaat zijn bloedsuiker waarde juist omhoog, daar waar je normaal gesproken met sporten naar beneden gaat. Als wij hem precies de goede hoeveelheid insuline geven voor hetgeen hij eet, dan zakt hij soms toch in een Hypo, omdat zijn alvleesklier toch nog een extra stootje insuline afgeeft, en dus teveel. Opnieuw een hoop gepuzzel dus.

Verder vind ik nog dat ze er waardeloze terminologie op nahouden waar het diabetes betreft.

Als je het tegen een gemiddeld iemand hebt over de Honeymoonfase, en de eilandjes van Langerhans dan zou je daar toch louter positieve reacties op krijgen; "Goh, nog nooit van gehoord, die eilandjes van Langerhans, wij gaan dit jaar zelf naar Bali", of "Ik dacht dat jullie allang getrouwd waren".

En dan zitten wij nu nog niet eens in de fase waar wij de term "Bolussen" moeten bezigen. Dat zal ook niet al te lang meer duren, want de insuline pomp komt al in zicht.

Hypo, Hyper, Honeymoon, Bolus, Langerhans.... allemaal mooie woorden voor een waardeloze aandoening.

Welk kind lijkt het nou niet heerlijk om SUIKER ziekte te hebben ?

De Vrolijke Fladderaar

Hoewel ik, toen ik min of meer noodgedwongen aan dit blog begon de stille hoop had dat er gaandeweg ook wel wat te lachen zou vallen, is dat tot nu toe bitter tegengevallen.

Volgens mij heb ik al eerder geconcludeerd dat 2013 een Kwalitatief Uitermate Teleurstellend jaar is, nou daar kan nu nog eens een dikke streep onder. Het woord depressief is misschien wat zwaar uitgedrukt, maar in een dip (nee geen choco) zit ik nu toch echt wel.

Afgelopen weekend heb ik dit blog nog misbruikt om even flink te klagen over mijn griep, en hoe zielig ik was dat ik in mijn eentje ..... etc. Nou echt veel beter is het niet geworden.

Afgelopen zondag avond waren wij als gezin gelukkig weer compleet, dus ondanks dat ik mij nog steeds als een pak natte kranten voelde had ik mij voorgenomen om in elk geval tweede paasdag nog te genieten met z'n viertjes. Maar ook dat was ons dit jaar niet gegund. Ik werd namelijk wakker met het befaamde 'boezem fladderen'. Voor diegenen die mij niet zo goed kennen, ik ben sinds 2004 de trotse bezitter van een kunst hartklep (aorta klep). Lang verhaal kort, sindsdien ontstaat er bij mij heel af en toe een boezem fibrilleren, dat eigenlijk een soort hik van het hart is. Niet levensbedreigend, maar dodelijk vermoeiend, en wel iets wat je binnen 24 uur moet 'oplossen'.

In plaats van een leuk paas ontbijtje ben ik dus met mijn vader naar het OLVG ziekenhuis gereden om een zogeheten cardioversie te ondergaan. Vanwege de paasdrukte en de hoeveelheid toeristen in Amsterdam heb ik van half een, tot half tien in het ziekenhuis gelegen, en werd ik pas om kwart over acht geholpen. Ik heb uiteraard nog even mijn vinger opgeheven en aangegeven dat ik "toch zeker sneller recht heb op een behandeling dan een toerist", maar kennelijk vinden ze in het OLVG de ernst van de kwaal maatgevend (muggenzifters).

Mijn vader heeft met engelengeduld de hele dag, met een krantje, naast mij gezeten. Dat heeft mij meteen doen beseffen dat het niet uitmaakt hoe oud je kinderen worden, de zorg zal altijd blijven. (petje af pap). Nou lekker vooruitzicht ;-)

Tot overmaat van ramp moest ik ook nog de hele dag nuchter blijven (vanaf 10 uur tot 10 uur niet gegeten). Nadat ik om half 10 het ziekenhuis kon verlaten, mochten wij in de parkeergarage van het OLVG nog even 34 (!!!!) euro parkeergeld betalen (over humor gesproken). Vervolgens heeft mijn vader mij maar even langs de McDrive gereden, waar hij wel nog even besloot om de dag met humor af te sluiten. Voor het apparaat waar je je bestelling in moet spreken stond een groene prullenbak met een soort grammofoon hoorn eraan. Mijn vader bleef stilstaan, en riep de bestelling in de prullenbak.

Toch nog even gelachen. Maar verder was tweede paasdag een erg slechte 1 april grap. Zoals u kunt zien op de foto heb ik wel nog even geprobeerd om een paashaas na te doen in het ziekenhuis. Misschien niet uw soort humor, maar in sommige landen wel........

Vandaag voor de verandering maar eens met Rosanna naar de huisarts geweest, want die klaagt al drie weken over buikpijn. Morgen met de ochtend urine maar weer even terug...........

Vroeger kon je lachen