Tot nu toe ben ik lovend geweest over onder andere mama Anne-Marie, mijn vader (opa Leo), maar er is er eigenlijk maar eentje die echt een veer van anderhalve meter in de bips verdient, en dat is Daantje Banaantje zélf.
Want stel je nou eens voor, je bent een jongetje van 7 jaar (bijna 8) je mag al een paar jaar geen 'normaal' brood eten, of koek, pannenkoeken, of (bepaalde) chips. Je zit bij elke traktatie in de klas af te wachten of er aan jou gedacht is, je kan niet 'spontaan' met vriendjes mee voor een broodje, kortom je hebt coeliakie. Dat is al niet leuk. Gelukkig heb je daar inmiddels mee leren leven en dat gaat heel goed.
Maar rust in de tent krijg je dus niet in je jonge leventje, want je imuun systeem besluit dan ook nog eens om je alvleesklier, wegens gebrek aan rendement, te sluiten. Met als gevolg dat je een keertje of zeven per dag mag spuiten en prikken. Laten we wel zijn, dit zou voor menig volwassene reden genoeg zijn om compleet in te storten (en geloof me, dat is mij bijna overkomen, en ik héb het zelf niet eens). Zo niet mijn super zoon. Natuurlijk heeft hij momenten dat hij echt wel verdriet heeft van dit hele verhaal, maar eigenlijk moppert hij nooit over het vele prikken en insuline spuiten. Soms zegt hij wel eens dat het best oneerlijk is dat hij "twee dingen heeft", maar eigenlijk hoor je hem praktisch nooit klagen. Als hij heel af en toen zijn opkomende tranen heel stoer wegveegt, dan lopen bij mij de traanbuizen compleet leeg, maar hij is na een paar seconden weer okee.
Eigenlijk is voor Daniël het prikken in zo een korte tijd net zo gewoon geworden als zijn bord leeg eten, zijn sokken aantrekken, de Ipad wegleggen als we gaan eten. Hij doet het alleen als je het hem een keer of vier vraagt ;-) Hij lijkt diabetes dus al min of meer te hebben geaccepteerd.
Daarom is er maar een woord voor mijn lieve zoon:
SUPERFORMIDWELDIGEINDEFANTAKOLOSACHTIG
Vandaag heb ik de tijd genomen om de complete blog te lezen. Ik kan alleen maar respect voor jullie allemaal hebben. Hoe jullie hier mee omgaan. Ik had het jullie zo gegund om een normaal leven in een fijn gezin te hebben.
BeantwoordenVerwijderenDat fijne gezin hebben jullie gelukkig. Daar mogen jullie dankbaar voor zijn. En als ik lees hoe sterk jullie zijn en hoe jullie met alle tegenslagen omgaan kan ik alleen maar een diepe buiging maken. Ik ben er van overtuigd dat jullie het gaan redden. Een dikke knuffel voor alle 4. XXXX ♥♥♥♥ Mirjam Bach-Michels