De Vrolijke Fladderaar

Hoewel ik, toen ik min of meer noodgedwongen aan dit blog begon de stille hoop had dat er gaandeweg ook wel wat te lachen zou vallen, is dat tot nu toe bitter tegengevallen.

Volgens mij heb ik al eerder geconcludeerd dat 2013 een Kwalitatief Uitermate Teleurstellend jaar is, nou daar kan nu nog eens een dikke streep onder. Het woord depressief is misschien wat zwaar uitgedrukt, maar in een dip (nee geen choco) zit ik nu toch echt wel.

Afgelopen weekend heb ik dit blog nog misbruikt om even flink te klagen over mijn griep, en hoe zielig ik was dat ik in mijn eentje ..... etc. Nou echt veel beter is het niet geworden.

Afgelopen zondag avond waren wij als gezin gelukkig weer compleet, dus ondanks dat ik mij nog steeds als een pak natte kranten voelde had ik mij voorgenomen om in elk geval tweede paasdag nog te genieten met z'n viertjes. Maar ook dat was ons dit jaar niet gegund. Ik werd namelijk wakker met het befaamde 'boezem fladderen'. Voor diegenen die mij niet zo goed kennen, ik ben sinds 2004 de trotse bezitter van een kunst hartklep (aorta klep). Lang verhaal kort, sindsdien ontstaat er bij mij heel af en toe een boezem fibrilleren, dat eigenlijk een soort hik van het hart is. Niet levensbedreigend, maar dodelijk vermoeiend, en wel iets wat je binnen 24 uur moet 'oplossen'.

In plaats van een leuk paas ontbijtje ben ik dus met mijn vader naar het OLVG ziekenhuis gereden om een zogeheten cardioversie te ondergaan. Vanwege de paasdrukte en de hoeveelheid toeristen in Amsterdam heb ik van half een, tot half tien in het ziekenhuis gelegen, en werd ik pas om kwart over acht geholpen. Ik heb uiteraard nog even mijn vinger opgeheven en aangegeven dat ik "toch zeker sneller recht heb op een behandeling dan een toerist", maar kennelijk vinden ze in het OLVG de ernst van de kwaal maatgevend (muggenzifters).

Mijn vader heeft met engelengeduld de hele dag, met een krantje, naast mij gezeten. Dat heeft mij meteen doen beseffen dat het niet uitmaakt hoe oud je kinderen worden, de zorg zal altijd blijven. (petje af pap). Nou lekker vooruitzicht ;-)

Tot overmaat van ramp moest ik ook nog de hele dag nuchter blijven (vanaf 10 uur tot 10 uur niet gegeten). Nadat ik om half 10 het ziekenhuis kon verlaten, mochten wij in de parkeergarage van het OLVG nog even 34 (!!!!) euro parkeergeld betalen (over humor gesproken). Vervolgens heeft mijn vader mij maar even langs de McDrive gereden, waar hij wel nog even besloot om de dag met humor af te sluiten. Voor het apparaat waar je je bestelling in moet spreken stond een groene prullenbak met een soort grammofoon hoorn eraan. Mijn vader bleef stilstaan, en riep de bestelling in de prullenbak.

Toch nog even gelachen. Maar verder was tweede paasdag een erg slechte 1 april grap. Zoals u kunt zien op de foto heb ik wel nog even geprobeerd om een paashaas na te doen in het ziekenhuis. Misschien niet uw soort humor, maar in sommige landen wel........

Vandaag voor de verandering maar eens met Rosanna naar de huisarts geweest, want die klaagt al drie weken over buikpijn. Morgen met de ochtend urine maar weer even terug...........

Vroeger kon je lachen