Het Paas Haasje

Hoewel het in de context van deze blog (Daniël's Diabetes) een beetje vreemd klinkt, schrijf ik deze blog wegens ziekte iets later dan gepland. Griep, u heeft het vast gelezen, het gaat alweer een stukje beter, dank u.

Afgelopen donderdag stond een bezoek aan onze diabetes/coeliakie arts dokter Lim op het programma. De timing voor dit bezoek was erg ongelukkig, aangezien Daniël donderdag zijn paaslunch in de klas zou nuttigen. Niet voor niets had hij voor zijn grote liefde Isa zo'n mooie lunch box in elkaar geknutseld, dus hij mocht absoluut niet ontbreken. De afspraak zou van half twaalf tot ongeveer kwart over twaalf duren, maar was wel in Volendam. Met Daniël hadden wij de afspraak dat wij hem rond elf uur zouden oppikken uit de klas en hem uiterlijk weer om half een in de klas zouden afleveren.

Zo gezegd. zo gedaan en wij zaten keurig om half twaalf in Volendam. Daniël klaagde wel een beetje over hoofdpijn en bibberbeentjes, en bij meting bleek inderdaad dat hij een lage waarde (Hypo) had (bds 2,8). We hebben hem deze laten compenseren door hem een Dextro te geven, en vervolgens zijn we het gesprek in gegaan met dokter Lim.

Om geen tijd te verliezen na afloop besloot Anne-Marie om Daniël in de auto vast zijn insuline te geven, zodat hij, eenmaal op school. direct aan zijn paaslunch zou kunnen beginnen. Achteraf bleek dat een vergissing. De afstand tussen Volendam en de school was toch nog 15 minuten, en aangezien Daniël al laag zat, hebben wij hem door de Insuline te geven nog verder omlaag gejaagd.

Toen Daniël die middag terugkwam uit school zei hij heel schuchter; "mama, weet je wat ik wel een beetje jammer vond..." Waarop Anne-Marie zelfs nog een beetje geërgerd reageerde, "oh... is er weer eens iets niet naar je zin gegaan", we hadden ons immers zo uitgesloofd om hem weer op tijd aan alles mee te laten doen. Daniël vervolgde; "nou, ik kon heel slecht zien op school. en ik had veel hoofdpijn, dus ik heb de hele tijd mijn hoofd onder mijn tafel gedaan, want ik was bang dat ik om zou vallen".

U zult begrijpen, de tranen stonden in onze ogen, dat arme joch had nog niet van zijn paaslunch kunnen genieten, en was zelfs heel erg in de war van wat hem overkomen is.

Wij hebben weer een nieuwe les geleerd dus, helaas "the hard way"