Zooooo moe

Nou, de emotionele achtbaan waarin wij zitten gaat zo'n beetje zijn laatste looping in, waarschijnlijk nog een of twee 'Dead man's Curves' en dan zit die rit er hopelijk op.

Afgelopen maandag hebben wij een informatie bijeenkomst bijgewoond voor ouders waarvan de kinderen (onlangs) zijn gediagnostiseerd met Diabetes (in het Waterland ziekenhuis), en dat heeft ons veel waardevolle informatie opgeleverd, maar ons ook de schrik om het lijf doen slaan.

Met name dat deel van de presentatie waarin een opsomming van de gevolgen van diabetes op lange termijn werd gegeven. Ik heb geen zin om de lijst hier op te sommen, want daar word ik een beetje verdrietig van. Als wij echter de bloedsuiker waarde van Daniël stabiel kunnen houden dan verkleinen wij de kans op deze complicaties aanzienlijk. Niet dat wij de boel wilden laten versloffen, maar dit geeft een extra motivatie.

Straks in de puberteit gaan we pas écht lol beleven schijnt het. Voor de komende (pak hem beet) 6 jaar hebben wij dus hopelijk relatieve rust. Maar dan gaat de kont (die nu nog volledig bij Daniël ontbreekt) tegen de krib en zorgen de gierende hormonen voor nog meer problemen, zo is ons voorspeld (kleine kinderen, kleine zorgen....)

Ironisch genoeg is Daniël op dit moment het meest gezonde lid van ons gezin. Ik zelf ben gisteren verlost van een ingegroeide teennagel, dus mocht ik mij met mijn been omhoog een dagje onttrekken aan de plichten van het gezinsleven. Vanmorgen werd Rosanna wakker met pijn in haar keel, en zij ligt dus al de hele dag op de bank te hangen met IPod in de aanslag, filmpie te kijken. Anne-Marie loopt ook met keelproblemen door het huis.

Alleen Daniël staat te popelen om straks naar voetbaltraining te gaan. 'blakend van gezondheid. '

Verder zijn wij hier allemaal zoooooooooooooo moe, maar dát kan natuurlijk alles met het weer te maken hebben, want die godvergeten lente zijn ze vergeten in te plannen voor dit jaar.

"Brand is erger", zegt mijn vader altijd, maar ik vraag het mij af ............