En dat is Eén ...

Vandaag is het exact een jaar geleden dat bij Daniël diabetes is vastgesteld. Het jaar is omgevlogen, maar die dag staat messcherp in mijn geheugen gegrift. Normaal gesproken is mijn geheugen een vergiet met een groot gat erin, maar deze dag blijft plakken. En geloof mij, ik zou hem graag vergeten.

Een twijfelachtig jubileum dus vandaag. Automatisch drijft de vraag boven; "zijn we verder gekomen, wijzer geworden?".  Eigenlijk is het antwoord kortweg 'NEE'. Want hoewel ik ongeveer 748% meer over diabetes weet dan een jaar geleden, hebben wij daar in de praktijk van vandaag niet zoveel aan. De waarden van Daniël zijn nog altijd niet onder controle te krijgen. En God weet (Allah, Boeddha en Nelson overigens ook) dat wij, en vooral Anne-Marie, onze stinkende best doen.

Sinds deze week hebben wij met Daniël de overstap gemaakt naar de VU in Amsterdam, en de eerste ervaringen daarmee zijn wel heel erg hoopgevend. Maar we hebben nog een lange weg te gaan, en daar helpt geen lieve moedertje (of Blog) aan.
 Met het bijhouden van deze Blog heb ik wel veel van mij af kunnen schrijven, en hoewel de toon van mijn Blogs ook vaak wat luchtiger is geweest, is het echt mijn boksbal of stressbal geworden.

 Op internet lees je soms reacties van mensen die met diabetes te maken hebben, die geven aan dat diabetes hen "in zekere zin ook zoveel moois gebracht heeft"....  WAT DAN?   Tenzij je ontzettend houdt van 7 keer per dag bloed uit je vinger persen, je regelmatig beroerd voelen, of in ons geval, je kind beroerd zien worden omdat hij in een Hypo of een Hyper schiet. Of je hecht misschien niet zo erg aan een ontspannen leven dat niet vijf keer per dag in het teken staat van eten, rekenen, prikken, bolussen.

Diabetes is een KLOTE aandoening, waarvan mijn lieve zoon heel veel verdriet heeft (hoewel hij een held is en maar zelden klaagt)!

Als ik dan toch moet proosten op deze jubileum dag dan is het op mijn eigen

DANIËL

Even Slikken

Zo, deel een van operatie 'kleppen bijstellen' zit er op. Voor vandaag stond er een Slokdarm Echo op het programma, of met een makkelijker woord een : transoesophageale echocardiografie.

Ik zal eerlijk bekennen dat ik tegen dit vooronderzoek nog meer op zag dan tegen de Ablatie ingreep van morgen. Dat komt omdat ik een paar jaar terug een min of meer onverwachte slokdarm echo voor mijn kiezen kreeg (uiteindelijk zelf áchter mijn kiezen). Men zag op een normale echo een vlekje, en vlekjes op een echo zijn soms 'bad news'. Uiteindelijk bleek dat vlekje een schaduw te zijn (jaja mijn klep tikt sneller dan zijn schaduw), maar ondertussen werd er wel een tuinslang door mijn strot geduwd.

Wellicht dat sommige vrouwen of mannen daar van kunnen genieten, en in de jaren zeventig was een zekere Linda er zelfs erg succesvol mee, maar voor mij hoeft het allemaal niet zo. Ik ben zeer meegaand maar ik slik echt niet alles.

Op mijn verzoek heeft het onderzoek vandaag dus onder een lichte roes plaatsgevonden en dat vind ik dan weer wel heerlijk. Ik lijk in weinig opzichten op Michael Jackson, maar die eigenaardigheid deel ik wel met hem. Het moment dat de arts zegt 'tel maar terug van vijf naar nul', ben ik bij de vier al weg. Heerlijk (ik weet het ik ben apart).

Goed, zoals gezegd de eerste helft zit er op, maar 'het moeilijkste van die Spaghetti is niet die Spaghetti, maar die Saus' ( hardop uitspreken met vet Italiaans accent). Ik hoop dus dat ik in de loop van deze week langs deze weg verslag kan doen van de ingreep.

Mijn vertrouwen in het OLVG en  zijn artsen is grenzeloos ('het afzetten van uw linkerbeen is vlekkeloos verlopen meneer Tuinman....') dus ik ga ontspannen de nacht in, en sta morgen (nee overmorgen) gezond weer op.




Wordt vervolgd....

Ablatie Oblada Life Goes On...

Ik sta aan de vooravond van het10 jarig jubileum van mijn kunstklep. Nee niet mijn Kunstkop en ook niet mijn Varkensklep of Vetklep. Mijn Artificiele Aorta Stent.

Velen onder jullie weten het, ik ben destijds niet helemaal goed in elkaar gezet waar het mijn hart betreft. Mijn ouders hebben in het productieproces waarschijnlijk erg veel energie gestoken in mijn sympathieke karakter, waardoor er te weinig tijd overbleef om ook de kleppen sectie vlekkeloos af te stellen. Dit is altijd een groot verdriet voor met name mijn ouders gebleven, maar hoewel ik uiteraard liever in mint condition uit de doos was gekomen heb ik relatief weinig hinder gehad van mijn hartruis. Zeker in mijn jeugd niet.

Op 11 maart 2004 (de dag van de terroristische aanslag in Madrid) ben ik onder het mes gegaan, en sindsdien is het ritmische tikken van mijn klepje een onlosmakelijk onderdeel van mij geworden.

Een van de nadelige bijwerkingen van mijn hartafwijking is, dat ik zo nu en dan last kreeg van het zogeheten boezem fladderen; of boezem fibrilleren. In eerste instantie meer Dan dan Nu, maar de laatste tijd meer Nu dan Dan. Vooral het afgelopen jaar (had ik al verteld wat en klote jaar 2013 was?) heb ik regelmatig last gehad van mijn gefladder. Zodanig zelfs dat het bijna het leven van een blinde heeft gekost die naast mij voor het voetgangers stoplicht stond, en mijn hartslag als 'groen licht' interpreteerde.

Tijd dus om nu ook dat probleem aan te pakken. Aanstaande dinsdag mag ik mij melden voor een zogeheten Ablatie ingreep. Ik zal iedereen de medische details besparen, maar ze brengen via mijn lies een ballon in die zij bevriezen en daardoor de elektrische verbinding die de ritme stoornis veroorzaakt de weg blokkeert. Ik heb ze gevraagd of zij ook meteen die ballon onder mijn buik kunnen doorprikken maar dat schijnt niet te kunnen.

Hoewel ik liever naar een pretpark ga (behalve misschien Bobbejaanland) zie ik er niet echt tegenop. Het is een relatief ongevaarlijke ingreep en ik kan de komende week weer eens ongegeneerd lui zijn thuis (waar het klepje tikt zoals nergens).

Toch kan ik een duimpje en een kaarsje van een ieder wel gebruiken. Waarvoor bij voorbaat dank.

Wordt vervolgd.....

Face Off

Volgens mij ben ik niet de enige, maar ik loop al een tijdje met het onzalige idee rond om mijn Facebook account 'Cold Turkey'op te doeken. Hup, pleister eraf.  
Ik ben namelijk een beetje Facebook moe. En dat ligt echt niet aan de inwoners van mijn Facebook dorp hoor, dat ligt echt aan mij.


Facebook is/was een mooie manier om mensen, vrienden van vroeger, contacten die je anders nooit en te nimmer zou onderhouden, toch nog een beetje te volgen in hun dagelijkse beslommeringen. Maar daar zit wat mij betreft ook meteen het pijnpunt.


De 'contacten' die ik op Facebook gemiddeld onderhoud, ontstijgen over het algemeen niet het niveau van een kwinkslag een 'vind ik leuk' en een 'gefeliciteerd' (want Facebook is wél een ideale manier om nooit meer verjaardagen te vergeten en zelfs mensen te feliciteren die je in real life nooit en te nimmer een verjaardagskaart zou sturen). Daarnaast ben ik met de foto's van de zelfgemaakte muffins en stoofpotjes, de 'check inn' van vage vriend Henk (met zijn vage vrienden in de zoveelste vage kroeg), en de hardlooptijden van mijn facebook sporters ook wel een beetje klaar.


Het klinkt ouwe zakkerig (en ik begin steeds meer de leeftijd te krijgen dat ik daar met recht aanspraak op kan maken), maar ik vind het veel leuker om mensen Face to Face te spreken dan Facebook to Facebook. Tegelijkertijd realiseer ik mij dat dat een utopie is. Immers de 150 vrienden die ik op Facebook heb kan ik natuurlijk nooit en te nimmer, in het echte leven, op regelmatige basis ontmoeten. Tenzij ik een soort van 'vrienden/vage kennissen' speeddate organiseer eens per kwartaal of zo. Op zich wel een leuk idee, een kroeg vol ex-facebook vrienden, en voor iedereen maximaal 2 minuten de tijd om 'bij te praten'.  En anders vind ik het ook nog wel leuk om weer eens een 'ouderwetse' e-mail te sturen en te ontvangen.
Met de komst van Whatsapp (waarmee ik steevast Babylonische zinnen schrijf in verband met mijn dikke vingers) is de gemiddelde lengte van de communicatie ook niet bijster toegenomen. Hoewel mijn dochter uren zit te Whatsappen komt de gemiddelde conversatie niet verder dan: "Hee..Hoe gaat het..... smiley, smiley, bloem, smiley, hartje." ?????
Als ik de stekker eruit trek, krijg ik misschien ook weer zin om kerstkaarten te sturen, en ontvang ik misschien ook weer eens een kaartje, zodat ik de kerstwensen niet meer vanaf Facebook hoef te printen en op te hangen.
Veel mensen zullen denken; "je hóeft toch niet iedere dag op Facebook te kijken", nou, Ja dus. Het lukt mij niet om het een dagje niet te doen. Als ik met de Ipad op schoot zit, dan scroll ik toch onwillekeurig weer door het kleurrijke leven van anderen. I'm Hooked !


Terwijl ik dit betoog zit te tikken besef ik mij terdege dat ik natuurlijk een kilo boter op mijn hoofd heb. Ik gebruik Facebook tenslotte ook om deze Blog onder de aandacht te brengen, en ik ben ijdel genoeg om veel lezers voor mijn Blog te willen.


Conclusie: Ik wil graag van Facebook af, maar kan dat niet zonder de hulp van dr. E.M. Jellinek.


Vind ik niet meer leuk.

Gelúkkig........ nieuw jaar.

Nog een etmaal te gaan, en dan sluiten wij 2013 af. Een jaar dat mijn nog redelijk dun geschiedenisboekje in zal gaan als een van mijn slechtste jaren, mogelijk zelfs het aller slechtste jaar (in elk geval een dikke top 3 notering).

De Diabetes van Daniël heeft er ingehakt, maar ook alle andere tegenslagjes en slagen (zie o.a. mijn 43 blogjes van dit jaar) hebben 2013 gemaakt tot een jaar om snel te vergeten (onmogelijk, maar tóch). Heeft overigens totaal niets met die 13 te maken, want Rosanna is op de 13e geboren, dus over een ongeluksgetal zal je mij nóóit horen spreken.

Voor 2014 hoop ik (en niet alleen voor mijzelf) dat de weg naar boven kan worden ingezet. En dat we kunnen gaan genieten, en ik ga leven in het NU. Hoewel ik het tegenovergestelde ben van ZEN, ik kijk óf vooruit, óf ik blik terug, ik ben dus eigenlijk NEZ. Met mijn Blog zal ik ook in 2014, op onregelmatige basis, weer verder gaan, want als ik iets gemerkt heb in alle ellende, is het dat het van me afschrijven zalvend werkt (hoogdravend maar waar).

Is er dan niets positiefs te melden ? Ja zeker, die verschrikkelijke moppen scheurkalender bij ons op het toilet is godzijdank morgen verleden tijd.

Langs deze Blog wil ik iedereen bedanken die mijn gezeur en gezanik via dit mooie medium op de voet heeft gevolgd (en dat zijn er verrassend veel geweest heb ik gemerkt). Ik wens u en de uwen een nét zo'n fantastisch 2014 als ik voor mijzelf in gedachten heb.

SKOLL

Surprise.... maar geen Party

Gedurende de recente discussie rondom Zwarte Piet al dan niet (ah het rijmen is al begonnen), heb ik mij een vervend voorstander betoond van de traditie van het Sinterklaasfeest. Aan deze heerlijke traditie mag niet worden getornd. Die is zoals hij is, mét een zwarte knecht en een ouwe zak, ik bedoel een oude man met een staf en een zak.

Het was mij echter even ontschoten dat bij deze mooie traditie (althans bij ons in de familie) ook traditioneel het maken van een Surprise hoort. En voor mij is het maken van een surprise absoluut geen heerlijk avondje.

De oplettende lezer heeft de afgelopen maanden vast opgemerkt dat ik, mild uitgedrukt, absoluut niet handig ben en waar het om creativiteit gaat beperk ik mij tot het maken van muziek, en het schrijven (van o.a. deze blog). Voor het maken van bijvoorbeeld een Surprise Schimmel zou ik misschien een stuk worst een maand buiten de koelkast kunnen bewaren, veel creatiever gaat het niet worden vrees ik.

Maar goed, ik wil geen party poeper zijn. De komende dagen zal ik mij dus weer omringen met tubes lijm, crêpepapier, Papier Hasjee, nietmachines, ballonnen en andere leuke fröbel materialen.
Die-Pe-Zucht.

Helemaal frustrerend is het , als de andere deelnemers aan deze Surprise Party doodleuk tussen neus en lippen aangeven; dat zij al helemaal klaar zijn, het was weer zó leuk om te doen, ik ben er meteen aan begonnen, ik wist meteen wat het moest worden. GRRRRRR, deze individuen mogen van mij rechtstreeks in de zak naar Spanje (Noord Spanje, want géén mooi weer voor hen).

Maar goed, ik ploeter mij er wel weer door, misschien toch maar weer een drol van ontbijtkoek. Mijn kracht ligt dan wel weer in het maken van het gebruikelijke (bijpassende) gedicht.

De Sint liep te denken.....
Steek die Suprises waar de zon niet schijnt
Dat rijmt niet... maar het dicht wel.

12 1/2 jaar getrouwd: Ik koperen brood voor

Vandaag is het op de kop af 12 en een half jaar geleden dat ik met mijn Anne-Marie in het huwelijk trad.

Hoewel wij allebei helemaal niks met 'die half' hebben (we zijn op 25 mei getrouwd en niet op 25 november) is het toch wel een mijlpaaltje. Onwillekeurig dwalen je gedachten dan weer af naar die 25 mei 2001. Ik kan oprecht, nog steeds, zeggen dat het een van de mooiste en leukste dagen uit mijn leven is geweest. Zorgeloos, wánt nog geen kinderen, (hoewel er al een klein monstertje in de buik aan het meegenieten was). Het weer zat mee, alles verliep zoals we het in gedachten hadden.

Die twaalf en een half jaar zijn omgevlogen. En vandaag de dag zijn wij een (vinden wij) leuk gezin, en dus ook een 'echt paar' met z'n tweetjes.

Vandaag verliep dan ook zoals dat kenmerkend is voor een gemiddeld echtpaar. Ik had een paar geweldig mooie zilveren oorbellen voor Anne-Marie gekocht. Met zorg uitgekozen en er van overtuigd dat dát het perfecte cadeau voor haar zou zijn. Dat was het ook, dus die hebben wij vanmiddag gezellig samen 'omgeruild' voor een armband. Typisch 12 1/2 jaar huwelijk. En ik zou het niet anders willen.

Van Anne-Marie heb ik een dagje winkelen/lunchen et cetera gekregen. Heel erg leuk, en daarnaast ook nog het zogeheten 'Keezenspel' (een heel populair gezelschapsspel heb ik mij laten vertellen).

 "Ook geen romantisch cadeau"; zegt Rosanna vanmorgen, "een spel." Maar laten we eerlijk zijn, welk paar dat al 12 en een half jaar getrouwd is kan nog zeggen dat hij op een doordeweekse maandag een potje heeft zitten Keezen ?

Ik kijk vol vertrouwen naar de Rocky Road vóór ons op weg naar de 25 jaar.