Even Slikken

Zo, deel een van operatie 'kleppen bijstellen' zit er op. Voor vandaag stond er een Slokdarm Echo op het programma, of met een makkelijker woord een : transoesophageale echocardiografie.

Ik zal eerlijk bekennen dat ik tegen dit vooronderzoek nog meer op zag dan tegen de Ablatie ingreep van morgen. Dat komt omdat ik een paar jaar terug een min of meer onverwachte slokdarm echo voor mijn kiezen kreeg (uiteindelijk zelf áchter mijn kiezen). Men zag op een normale echo een vlekje, en vlekjes op een echo zijn soms 'bad news'. Uiteindelijk bleek dat vlekje een schaduw te zijn (jaja mijn klep tikt sneller dan zijn schaduw), maar ondertussen werd er wel een tuinslang door mijn strot geduwd.

Wellicht dat sommige vrouwen of mannen daar van kunnen genieten, en in de jaren zeventig was een zekere Linda er zelfs erg succesvol mee, maar voor mij hoeft het allemaal niet zo. Ik ben zeer meegaand maar ik slik echt niet alles.

Op mijn verzoek heeft het onderzoek vandaag dus onder een lichte roes plaatsgevonden en dat vind ik dan weer wel heerlijk. Ik lijk in weinig opzichten op Michael Jackson, maar die eigenaardigheid deel ik wel met hem. Het moment dat de arts zegt 'tel maar terug van vijf naar nul', ben ik bij de vier al weg. Heerlijk (ik weet het ik ben apart).

Goed, zoals gezegd de eerste helft zit er op, maar 'het moeilijkste van die Spaghetti is niet die Spaghetti, maar die Saus' ( hardop uitspreken met vet Italiaans accent). Ik hoop dus dat ik in de loop van deze week langs deze weg verslag kan doen van de ingreep.

Mijn vertrouwen in het OLVG en  zijn artsen is grenzeloos ('het afzetten van uw linkerbeen is vlekkeloos verlopen meneer Tuinman....') dus ik ga ontspannen de nacht in, en sta morgen (nee overmorgen) gezond weer op.




Wordt vervolgd....

Ablatie Oblada Life Goes On...

Ik sta aan de vooravond van het10 jarig jubileum van mijn kunstklep. Nee niet mijn Kunstkop en ook niet mijn Varkensklep of Vetklep. Mijn Artificiele Aorta Stent.

Velen onder jullie weten het, ik ben destijds niet helemaal goed in elkaar gezet waar het mijn hart betreft. Mijn ouders hebben in het productieproces waarschijnlijk erg veel energie gestoken in mijn sympathieke karakter, waardoor er te weinig tijd overbleef om ook de kleppen sectie vlekkeloos af te stellen. Dit is altijd een groot verdriet voor met name mijn ouders gebleven, maar hoewel ik uiteraard liever in mint condition uit de doos was gekomen heb ik relatief weinig hinder gehad van mijn hartruis. Zeker in mijn jeugd niet.

Op 11 maart 2004 (de dag van de terroristische aanslag in Madrid) ben ik onder het mes gegaan, en sindsdien is het ritmische tikken van mijn klepje een onlosmakelijk onderdeel van mij geworden.

Een van de nadelige bijwerkingen van mijn hartafwijking is, dat ik zo nu en dan last kreeg van het zogeheten boezem fladderen; of boezem fibrilleren. In eerste instantie meer Dan dan Nu, maar de laatste tijd meer Nu dan Dan. Vooral het afgelopen jaar (had ik al verteld wat en klote jaar 2013 was?) heb ik regelmatig last gehad van mijn gefladder. Zodanig zelfs dat het bijna het leven van een blinde heeft gekost die naast mij voor het voetgangers stoplicht stond, en mijn hartslag als 'groen licht' interpreteerde.

Tijd dus om nu ook dat probleem aan te pakken. Aanstaande dinsdag mag ik mij melden voor een zogeheten Ablatie ingreep. Ik zal iedereen de medische details besparen, maar ze brengen via mijn lies een ballon in die zij bevriezen en daardoor de elektrische verbinding die de ritme stoornis veroorzaakt de weg blokkeert. Ik heb ze gevraagd of zij ook meteen die ballon onder mijn buik kunnen doorprikken maar dat schijnt niet te kunnen.

Hoewel ik liever naar een pretpark ga (behalve misschien Bobbejaanland) zie ik er niet echt tegenop. Het is een relatief ongevaarlijke ingreep en ik kan de komende week weer eens ongegeneerd lui zijn thuis (waar het klepje tikt zoals nergens).

Toch kan ik een duimpje en een kaarsje van een ieder wel gebruiken. Waarvoor bij voorbaat dank.

Wordt vervolgd.....