Gelúkkig........ nieuw jaar.

Nog een etmaal te gaan, en dan sluiten wij 2013 af. Een jaar dat mijn nog redelijk dun geschiedenisboekje in zal gaan als een van mijn slechtste jaren, mogelijk zelfs het aller slechtste jaar (in elk geval een dikke top 3 notering).

De Diabetes van Daniël heeft er ingehakt, maar ook alle andere tegenslagjes en slagen (zie o.a. mijn 43 blogjes van dit jaar) hebben 2013 gemaakt tot een jaar om snel te vergeten (onmogelijk, maar tóch). Heeft overigens totaal niets met die 13 te maken, want Rosanna is op de 13e geboren, dus over een ongeluksgetal zal je mij nóóit horen spreken.

Voor 2014 hoop ik (en niet alleen voor mijzelf) dat de weg naar boven kan worden ingezet. En dat we kunnen gaan genieten, en ik ga leven in het NU. Hoewel ik het tegenovergestelde ben van ZEN, ik kijk óf vooruit, óf ik blik terug, ik ben dus eigenlijk NEZ. Met mijn Blog zal ik ook in 2014, op onregelmatige basis, weer verder gaan, want als ik iets gemerkt heb in alle ellende, is het dat het van me afschrijven zalvend werkt (hoogdravend maar waar).

Is er dan niets positiefs te melden ? Ja zeker, die verschrikkelijke moppen scheurkalender bij ons op het toilet is godzijdank morgen verleden tijd.

Langs deze Blog wil ik iedereen bedanken die mijn gezeur en gezanik via dit mooie medium op de voet heeft gevolgd (en dat zijn er verrassend veel geweest heb ik gemerkt). Ik wens u en de uwen een nét zo'n fantastisch 2014 als ik voor mijzelf in gedachten heb.

SKOLL

Surprise.... maar geen Party

Gedurende de recente discussie rondom Zwarte Piet al dan niet (ah het rijmen is al begonnen), heb ik mij een vervend voorstander betoond van de traditie van het Sinterklaasfeest. Aan deze heerlijke traditie mag niet worden getornd. Die is zoals hij is, mét een zwarte knecht en een ouwe zak, ik bedoel een oude man met een staf en een zak.

Het was mij echter even ontschoten dat bij deze mooie traditie (althans bij ons in de familie) ook traditioneel het maken van een Surprise hoort. En voor mij is het maken van een surprise absoluut geen heerlijk avondje.

De oplettende lezer heeft de afgelopen maanden vast opgemerkt dat ik, mild uitgedrukt, absoluut niet handig ben en waar het om creativiteit gaat beperk ik mij tot het maken van muziek, en het schrijven (van o.a. deze blog). Voor het maken van bijvoorbeeld een Surprise Schimmel zou ik misschien een stuk worst een maand buiten de koelkast kunnen bewaren, veel creatiever gaat het niet worden vrees ik.

Maar goed, ik wil geen party poeper zijn. De komende dagen zal ik mij dus weer omringen met tubes lijm, crêpepapier, Papier Hasjee, nietmachines, ballonnen en andere leuke fröbel materialen.
Die-Pe-Zucht.

Helemaal frustrerend is het , als de andere deelnemers aan deze Surprise Party doodleuk tussen neus en lippen aangeven; dat zij al helemaal klaar zijn, het was weer zó leuk om te doen, ik ben er meteen aan begonnen, ik wist meteen wat het moest worden. GRRRRRR, deze individuen mogen van mij rechtstreeks in de zak naar Spanje (Noord Spanje, want géén mooi weer voor hen).

Maar goed, ik ploeter mij er wel weer door, misschien toch maar weer een drol van ontbijtkoek. Mijn kracht ligt dan wel weer in het maken van het gebruikelijke (bijpassende) gedicht.

De Sint liep te denken.....
Steek die Suprises waar de zon niet schijnt
Dat rijmt niet... maar het dicht wel.

12 1/2 jaar getrouwd: Ik koperen brood voor

Vandaag is het op de kop af 12 en een half jaar geleden dat ik met mijn Anne-Marie in het huwelijk trad.

Hoewel wij allebei helemaal niks met 'die half' hebben (we zijn op 25 mei getrouwd en niet op 25 november) is het toch wel een mijlpaaltje. Onwillekeurig dwalen je gedachten dan weer af naar die 25 mei 2001. Ik kan oprecht, nog steeds, zeggen dat het een van de mooiste en leukste dagen uit mijn leven is geweest. Zorgeloos, wánt nog geen kinderen, (hoewel er al een klein monstertje in de buik aan het meegenieten was). Het weer zat mee, alles verliep zoals we het in gedachten hadden.

Die twaalf en een half jaar zijn omgevlogen. En vandaag de dag zijn wij een (vinden wij) leuk gezin, en dus ook een 'echt paar' met z'n tweetjes.

Vandaag verliep dan ook zoals dat kenmerkend is voor een gemiddeld echtpaar. Ik had een paar geweldig mooie zilveren oorbellen voor Anne-Marie gekocht. Met zorg uitgekozen en er van overtuigd dat dát het perfecte cadeau voor haar zou zijn. Dat was het ook, dus die hebben wij vanmiddag gezellig samen 'omgeruild' voor een armband. Typisch 12 1/2 jaar huwelijk. En ik zou het niet anders willen.

Van Anne-Marie heb ik een dagje winkelen/lunchen et cetera gekregen. Heel erg leuk, en daarnaast ook nog het zogeheten 'Keezenspel' (een heel populair gezelschapsspel heb ik mij laten vertellen).

 "Ook geen romantisch cadeau"; zegt Rosanna vanmorgen, "een spel." Maar laten we eerlijk zijn, welk paar dat al 12 en een half jaar getrouwd is kan nog zeggen dat hij op een doordeweekse maandag een potje heeft zitten Keezen ?

Ik kijk vol vertrouwen naar de Rocky Road vóór ons op weg naar de 25 jaar.

Dat zit wel Moustache

Deze maand is het Movember. Sinds 2004 laten traditiegetrouw mannen (en veel vrouwen) hun snor staan in november om op deze manier aandacht te vragen voor kanker, de diagnose en effectieve behandeling daarvan.

Even los van de ontzettend slecht bedachte woordspeling - Movember (een combinatie van moustache en november), daar heeft men lang en diep over nagedacht zeg- draag ik het initiatief een zeer warm hart toe (af en toe uit zijn ritme, maar wárm).

Ikzelf zal echter niet meedoen aan deze actie. De eerste keer dat ik een snor heb laten staan is geweest toen ik een jaar of 14 was. De snor landde in die tijd, als een sluipmoordenaar in de nacht, op mijn bovenlip en mijn kansen bij de meisjes waren van de een op de andere dag geslonken met 75% (75% van nul is overigens ook gewoon nul, maar dat terzijde).

Als ik de foto's uit die tijd terugzie (en nee, ik zal er geen plaatsen bij deze Blog) dan neem ik het mijn ouders met terugwerkende kracht nog kwalijk dat zij mij niet tijdig gewaarschuwd hebben en voor deze vlassige malaise hebben behoed.

Later, in de jaren 90, heb ik nog een poging gedaan om een snor te laten staan, weliswaar in combinatie met een ringbaardje. De onvolprezen 'pratende kut' leek in die tijd een goed idee. Immers, ik spreek over de Grunge tijd en ik was zanger van een Grunge band (Basic Blue). Ruim een jaar heb ik, zonder het te beseffen, vreselijk voor lul gelopen. Ook hier neem ik het mijn toenmalige vriendin, mijn familie en vrienden met terugwerkende kracht kwalijk dat zij mij niet gewezen hebben op dat vreselijk stukje bovenlip vervuiling.

Met deze ervaringen in mijn achterzak heb ik dus besloten om Movember zonder haardos onder de neus te blijven. Ik ben dus niet vóór kanker, ik heb de vurige wens dat deze dodelijke ziekte binnen afzienbare tijd bestreden zal zijn.

Maar wat mijn snor betreft: "Ik druk hem deze maand".

Hoop doet leven

Deze week is het de nationale Week van de Diabetes. Langs deze weg vraag ik een ieder dan ook (geheel tegen mijn gewoonte in), namens Daniël, om gulle gaven, ondanks het feit dat de goede doelen zwaar onder vuur liggen.

Gedurende deze week komen er natuurlijk allerlei bijzondere nieuwsberichten rondom diabetes naar buiten. Meest opvallende daarbij is de ontwikkeling van een kunstmatige Alvleesklier voor Diabetes 1 patiënten, door de Nederlandse Diabetes patiënt Robin Koops.

Evenals toen er bij Daniël diabetes werd geconstateerd was dit (baanbrekend?)nieuws voor mij opnieuw een reden om een rondje in de emotionele achtbaan te maken.

Als ik het relaas van de heer Koops in een uitzending van De Wereld Draait Door mag geloven is dit een vinding die niet alleen het leven van de diabetes patiënt enorm zal vergemakkelijken, maar ook de levensverwachting enorm kan verhogen, immers de gebruiker heeft (in theorie) altijd een goede bloedsuiker waarde. De verwachting is dat het apparaat binnen 5 jaar beschikbaar kan komen.

Niks is zeker in het leven, maar voor mij/ons is dit een enorme opsteker, immers over 5 jaar is Daniël 'pas' 13 jaar.

Wat mij dan zo tegenstaat zijn al die azijnzeikers die direct nadat dergelijk nieuws naar buiten komt via Facebook en Twitter gaan lopen 'zuren' dat het wel weer niks zal zijn, en dat het wel te duur zal zijn, en dat ze al jaren dingen 'beloven' maar dat er toch niks van komt.

Tegen die mensen wil ik zeggen; "Als je zelf geen interesse hebt om je vast te houden aan die enkele strohalm die je krijgt toegestoken, laat dan, omwille van de mensen die dat wel willen, je zure commentaar achterwege".

En mocht deze vinding wel zijn wat ze er van verwachten, en komt deze binnen 5 jaar ter beschikking, dan is éérst Daniël aan de beurt, dan de andere positivo's, dan een hele tijd niemand. En als er dan nog wat apparaatjes over zijn, dan mogen de zuurpruimpjes die onderling verdelen.

GEEFT GUL

Mannenvriendschap

Vandaag wil ik het eens hebben over 'mannenvriendschap'. Mannenvriendschap is een van de belangrijkste redenen waarom ik graag man ben.

Hoewel het waarschijnlijk voor iedereen (met name mannen) wel duidelijk is wat mannenvriendschap precies inhoudt, voel ik toch de behoefte het even toe te lichten door het verschil tussen vrouwenvriendschap en mannenvriendschap te duiden.

Voor alle duidelijkheid; elke gelijkenis met bestaande vrouwen berust op louter toeval, en ook wil ik stipuleren dat 'jij' lieve lezeres, de enige uitzondering bent.

Vrouwenvriendschap in de praktijk: "Ik heb Olga al zó lang niet gesproken, ik mis haar enorm en ik heb een verschrikkelijke behoefte om eens flink te roddelen over Irma". "Dan bel je Olga toch even.."
"Ja daaag, ik heb haar de laatste keer gebeld (in maart) en nu is zij aan de beurt". "bovendien stuurde ze mij zo'n rare Whatsapp over onze dikke vriendschap, moet zij nodig zeggen met die kont van haar". "Als dát haar idee van vriendschap is dan ben ik er helemaal klaar mee" ?????

Onlangs sprak ik een paar van mijn beste vrienden (we go way back) na, pak hem beet, een jaartje weer eens. Hieronder een korte weergave van het emotionele weerzien:

"Hee man, hoe istie? Dát is lang geleden zeg, een jaartje of zo ? Nog spannende dingen ?"
"Nee prima man, en met jou ? Zeker lang geleden" "Nog geneukt....nee? HOMOOO".  

Klaar! Bijgepraat.

Jezus wat is het toch lekker om een man te zijn. Zo, nu ga ik weer verder met mijn wedstrijdje ver pissen.

Papa is de Baas .......... dús

Toch was het zo slecht nog niet in de jaren 40 en 50. De vader des huizes had een bepaalde status die gewoon historisch bepaald was. Vader was hoofd van het gezin en dwong, zonder al teveel moeite respect af, terwijl hij puffend aan een pijp in zijn grote armstoel tevreden de krant zat te lezen.
Als vader zei; 'linksom' dan ging het gezin linksom.

Tegenwoordig is het hard werken om als vader respect af te dwingen. Als het je al lukt om serieus genomen te worden door je gezin, dan gaan daar wel enige liters bloed zweet en tranen aan vooraf.

Een klein voorbeeld van de zeggenschap van déze papa in dit huis:

"Anne-Marie wil al heel erg lang graag een poesje, en dan met name een Britse Korthaar. Bij de kinderen is dat niet aan dovemans oren gezegd, dus die willen het nu ook héél erg graag.

Hoewel ik zelf ook gek ben op katten, ben ik toch degene die enigszins op de rem trapt waar het deze (toch wel ingrijpende) beslissing betreft. Een kat brengt veel plezier met zich mee, maar ik zie toch wel beren op het fietspad. Katten (en dan met name kittens) brengen, behalve veel vreugde, ook veel haren, drollen en opengekrabde bankstellen met zich mee. En dan heb ik het nog niet eens over de aanschaf kosten van zo'n lief pluisje. (1000 euri is niets voor een ras poes met toebehoren, wormkuurtjes inentingen enzovoorts).

Ik weet nu al wie de drollen uit de kattenbak staat te scheppen, ondanks de plechtige belofte van de kinderen om dat écht te zullen doen. Als ik nu aan Rosanna vraag of ze het water van 'haar' vissen wil verschonen zegt ze doodleuk; "ze hebben het nog niet op".

Maar alle argumenten die ik aandraag worden stuk voor stuk van tafel geveegd met het briljante tegenargument "het valt allemaal best wel mee".

Mijn gesputter ten spijt zijn wij afgelopen maandag tóch naar een nestje kittens wezen kijken, en ondanks mijn protesten "ik ga niet mee, ik blijf in de auto, mopper de grumble" ben ik uiteraard ook meegegaan.

Desondanks houdt deze papa voet bij stuk: die kat komt er niet in, in geen 100 jaar, ik heb toch ook wel wat te zeggen in dit huishouden, dat gaat toch zomaar niet, wat denken ze wel niet......

De lezersvraag van vandaag luidt: Komt die kat er nu wel of niet?

Wat denkt u zelf?

Kamp in je maag

Afgelopen weekend zijn Rosanna en Daniël drie dagen op kamp geweest, georganiseerd door de NCV , de Nederlandse Coeliakie Vereniging. Dit kamp, in de volksmond het Glutenvrij Kamp genoemd, heeft ten doel om kinderen met Coeliakie een weekend met lotgenootjes (tussen de 8 en 15 jaar) te geven waarbij zij niet op hun aandoening hoeven te letten, omdat álles wat zij aangeboden krijgen glutenvrij is.

Daniël is daarbij natuurlijk wel een extra complicerende factor, immers een Glutenvrij kamp wil niet direct zeggen dat er ook rekening gehouden kan worden met Diabetes (hoewel het vaker in samenhang voorkomt). Maar ook daarvoor was een prima oplossing, een van de begeleidsters is zelf moeder van een dochter met diabetes (en een pomp), dus die zou Daniël onder haar hoede nemen.

Tóp initiatief dus, met als groot bijkomend voordeel, dat papa en mama weer eens het rijk alleen hadden, zonder een oppas te hoeven regelen. Dus... uitslapen, uit eten en met name ....in een heel diep zwart gat vallen.

Sinds maart van dit jaar zijn wij zo ontzettend bezig geweest met de bloedwaarden van Daniël. Zo'n zeven keer per dag zijn wij bezig met de hoogte van zijn waarden, en alle rekensommen dientengevolge. De afspraak bij het Glutenkamp was dat er totaal geen contact met de ouders zou zijn (noodgevallen uitgezonderd), dus géén telefoontjes of andere communicatie naar buiten.

Maar dát is een vreemde gewaarwording. Helemaal niet bezig zijn met Daniël of diabetes, en er dan achter komen dat je er dus 24/7 mee bezig bent, óók dit weekend. Best confronterend eigenlijk.

Maar goed, tóch lekker uit eten geweest, tóch tot tien uur uitgeslapen. En uiteindelijk tóch zorgen om niks.

Daniël en Rosanna kwamen vandaag gewoon thuis zoals je van een kamp thuis hoort te komen:

• Doodmoe (uurtje of vier per nacht geslapen)
• álle schone onderbroeken, T-shirts en sokken ongebruikt in de tas
• De toilettas (met tandenborstel) onaangeroerd in een zijvak van diezelfde tas.
• een paar sokken, opgerold onder in de neus van de schoenen
• Diezelfde schoenen teruggevonden op de 'gevonden voorwerpen' tafel
• De zak van de slaapzak kwijt (thuis gewoon onderuit de tas opgedoken)
• zó vuil dat het bij het uittrekken van Daniël zijn Crocs (Crocs in een bos?) net leek of hij een paar gitzwarte sokken aan had
• 75 nieuwe vrienden, en een onuitwisbare glimlach op hun gezichten.

Lekker ontspannen en leuk dus zo'n kamp.Nu papa en mama nog.

FF Prikken

Hoewel het een beetje vreemd is om over 'leuk' te spreken, vond ik het toch leuk dat bij de aanvang van het nieuwe voetbal seizoen bleek dat er bij Daniël in zijn F team een jongetje gekomen is die ook Diabetes Type 1 heeft. Een typisch geval van 'gedeelde smart' zullen we maar zeggen.

Grappig om te zien ook, dat die twee mannetjes, Jamie en Daniël, meteen een klik met elkaar hebben. En misschien hadden ze dat ook gehad als Jamie géén suikerziekte had gehad, maar ik mag ze nu toch graag zien als 'Suikerbroeders'.  Ook voor Anne-Marie en mij is het prettig om wat ervaringen uit te wisselen met de ouders van Jamie.

Als ze samen in de rust, naast elkaar, de bloedwaarde zitten te prikken voelt Daniël zich geen minderheid meer. En, hoe klein ze ook zijn, ze bevragen elkaar volop over, bijvoorbeeld, de verschillen tussen de pompen en 'waarom Jamie de pomp af moet tijdens de wedstrijd en Daniël niet.

Kortom, leuk (Diabetes blijft trouwens ontzettend STOM).

Nu we het dan toch over voetbal hebben moet mij toch even van het hart dat ik wekelijks vol verbazing sta te kijken naar sommige ouders en trainers van de F teams (en hoger). Wát een primaten zitten daar tussen. Zwaar gefrustreerde ex amateur voetballers die hun verloren gegane ambitie projecteren op hun kinderen. En dat begint nota bene al bij het Kabouter voetbal. De longen uit hun lijf schreeuwend tegen het kinderspul en de scheidsrechters (die een gemiddelde leeftijd van 13 hebben). Hun kinderen voor het leven traumatiserend. Ik sta bijna iedere week op het punt om de kinderbescherming in te lichten. Wat een vuilspuiterij komt er uit die mensen zeg.

Ik moet daarbij altijd denken aan die sketch van Jiskefet, die is werkelijk uit het voetballeven gegrepen.

Dan kijk ik toch liever naar het team van Daniël, waarbij zowel de spelertjes als de ouders met plezier en respect op en rond het veld staan. Schreeuwen doen we allemaal, maar dan zuiver ter aanmoediging.

BIER, VROUWEN EN LEGPUZZELS

Laten we voorop stellen dat ik best veel echte mannen hobby's heb. Ik zit al sinds mijn 15e in bandjes, ik mag graag een kroeg in of naar concerten, waarbij ik desnoods in kleine tentjes op een festival terrein lig en heel erg naar bier stink (goed dát is wel weer even geleden), ook ga ik regelmatig naar de bioscoop.

Vorenstaande gezegd hebbende moet ik bekennen dat ik de laatste tijd best veel puzzel (aaarghh wát? ja echt). Geen intelligente Sudoku's of breinbrekers maar gewoon simpelweg 'legpuzzels'. Heerlijk ontspannen vind ik het. Onder het mom van 'dat is leuk voor Daniël' ben ik er een tijd geleden mee begonnen, maar Daniël is de echte kerel van ons twee, want hij verloor al heel snel zijn interesse, terwijl ik nog vaak tot diep in de nacht, mét mijn leesbrilletje op, lekker aan het puzzelen ben. Met een muziekje op de oren en gáán met die 1000 stukjes.

Het vervelende is dat álles in mij zegt dat dit het begin van het einde is. Een ergere ouwe lul kan ik niet worden. Ik bid dat Anne-Marie voor altijd bij mij blijft, want met deze wetenschap 'out in the open' zal er nooit meer een vrouw voor mij kunnen vallen.

Waarom deel ik deze merkwaardige interesse dan via dit Blog. Nou simpelweg omdat ik álles deel op dit Blog en dat ik hoop dat ik, terwijl ik dit schrijf, tot inkeer kom en weer gewoon met een paar mannelijke vrienden met speren het bos in ga om Everzwijnen te vangen.

Het helpt niet, als er weer een puzzelstukje met een zachte 'klik' op zijn plaats valt, ik een teug whisky neem en naar Frank Sinatra luister dan ben ik zielsgelukkig.

Toch hoeft niemand aan mijn mannelijkheid te twijfelen hoor, ik ben nog steeds een échte kerel.

Zo, nu tandjes poetsen en mijn mandje in, slapie slapie doen.

Klust het gewoon niet

Je ontkomt er niet aan, als je een eigen huis hebt. Af en toe een 'klusje'. Wat u echter niet weet, en een aantal 'naasten' van mij al dan niet pijnlijk hebben ondervonden; 'Ik heb ZES linkerhanden.

Mijn vader, gepensioneerd timmerman, is van het soort 'wat mijn ogen zien, maken mijn handen'. Nou dat slaat kennelijk echt een generatie over. Bij mij is het gezegde 'je kunt geen omelet maken zonder een ei te breken' beter van toepassing. En ik kan u verzekeren, met mijn gebroken eieren kan ik een klein derdewereld land van omeletten voorzien.

Voor vandaag stonden weer een paar klusjes op de vooruitschuif/uitstel/kan nu echt niet meer blijven liggen lijst.

* Kettinkje op de voordeur monteren
* Kapot stopcontact in de woonkamer vervangen
* WC rol houder in de badkamer hangt los, vastzetten

Ogenschijnlijk simpele klusjes waarvoor de gemiddelde Bob de Bouwer zijn handen niet omdraait. Nou, deze Bob de Rouwdouwer kan hier wel een middagje voor uit trekken.

Ik moet zeggen, ik begin keer op keer wel vol vertrouwen aan de klus, met een opgeruimd humeur, gewapend met schroefboor en hamer. Maar gaandeweg de klus neemt het gevloek, gezucht, gezweet en ge-emmer toe in volume en frequentie.

Eerst dus het anti-inbraak kettinkje aan de voordeur. Het bij de lokale bouwmarkt aangeschafte kettinkje is, om te beginnen, al nét iets te breed voor de deurpost, dus besluit ik, met mijn timmermansoog, dat ik het kettinkje niet in de breedte maar ook in de hoogte kan monteren.
Na een uurtje (!!) ploeteren hang het kettinkje dusdanig dat de gemiddelde crimineel met gemak zijn hand tussen de kier in de deur steekt en het kettinkje los wipt. Zucht, alles er weer af en opnieuw. Máar het hangt nu, en wat die 12 boorgaatjes in de deur betreft, een kniesoor die daar op let.

Vervolgens het stopcontact. Stroom eraf halen. De stekkerdoos losschroeven, weer met schroeven aan de muur bevestigen, stroom er weer op. Stekkerdoos proberen... POEFF, alle stoppen door. Stroom er weer af, stekkerdoos eraf, opnieuw vast schroeven, stroom er weer op. Klaar (korte weergave van 5 kwartier zwoegen).

Wat ik wél van mijn vader heb meegekregen is, dat ik na afloop van een klus, met een koud biertje op een stoel naar mijn 'werk' ga zitten kijken. Zeiknat van het zweet, maar weer eens apetrots, want deze 'lefty' heeft het toch weer geflikt. Hoewel het wel vreemd is dat elke keer als ik de TV op een andere zender zet, de garagedeur open gaat ??

AJETO !

We zijn weer Thuis

Zoveel werd mij vanmorgen wel weer duidelijk toen ik aansloot in 7 kilometer file voor de Coentunnel. (Wel mooi die tweede Coentunnel hoor, scheelt echt zeeën van tijd).

Eigenlijk zijn wij al een paar weken thuis hoor. Vreemd genoeg was na de vakantie de accu volledig opgeladen, héérlijke vakantie achter de rug, maar ik denk toch dat het voor mij misschien tijd word voor een nieuwe accu, want de accu die ik nu heb was na één (1) (werk)week weer volledig leeggelopen. Of misschien ligt het aan het feit dat ik vrijwel direct na thuiskomst 46 ben geworden en begint toch 'broeder midlifecrisis' aan de deur te kloppen. Niet hard hoor, dus die laat ik op zijn vroegst pas over een jaar of vier binnen. In ieder geval ben ik wel weer aan vakantie toe.

Maar goed, vorenstaande eigenlijk allemaal terzijde, want ik wilde het even hebben over de avonturen van Daniël met zijn pomp in Spanje. Daniël heeft zijn pomp natuurlijk vlak voor de vakantie pas 'aangemeten' gekregen, dus de vakantie werd voor ons een ware vuurdoop. En die vuurdoop is best goed verlopen. De (draadloze) pomp geeft zoveel vrijheid. Hij mocht er mee zwemmen en douchen, en dat is zeker in de vakantie heel erg fijn. Tegen een robbertje kickboksen met een vriendinnetje is die pomp dan weer minder goed bestand, daarbij raakte weliswaar de pomp niet los van zijn lichaam, maar wel van de sticker. Omdat wij de pomp toch een dag later weer moesten vervangen, hebben wij de gehavende pomp maar met leukoplast op zijn plek gehouden.

Daniël vind het aanbrengen van de pomp nog wel een beetje eng, en daardoor is hij een beetje 'bewegelijk' als het zover is. Dat heeft er een keer in geresulteerd dat de naald van de pomp niet in zijn rug terechtkwam, maar in zijn vinger, omdat hij zijn hand op het 'moment suprême' tussen zijn rug en de pomp wrong. Resultaat, een huilbuitje en weer veel verdriet "..omdat juist hij nou weer diabetes moest hebben".

Los daarvan heeft Daniël weinig tot geen pijn bij het aanbrengen van de pomp. Dat was wel even anders toen hij deze vakantie, tijdens het snorkelen in een zee-egel trapte. Dat heeft niet alleen de hele camping geweten, maar tot aan Barcelona was men daarvan goed op de hoogte (ik geloof niet dat wij Daniël ooit zo hard hebben horen brullen).

De eerste vakantie in Spanje met de Omnipod kan ik als volgt samenvatten:

La bomba es Fantástica

Vakantie Stress

Vraagt u zich ook niet elk jaar af waarom u  in godsnaam op vakantie wil? Ik wel.

Even een negatieve kijk op de vakantie:

Om drie weken te niksen moet je je eerst drie weken uitsloven. Caravan uit de stalling halen, inpakken, Paspoort verlengen, medicijnen bestellen, banden van de auto/caravan controleren etc. etc. etc.

Twee tot drie dagen lang in een auto zitten die maximaal 80km per uur mag (in verband met de gekoppelde sleurhut) met kibbelende koters achterin ("dit is míjn helft".)

Op de camping van bestemming aangekomen ben ik een halve dag in de weer om de caravan op de goede plek en 'waterpas' te krijgen. En als hij eenmaal staat en ik met klotsende oksels en gutsende rug tegen een boom tot rust komt, zegt de liefde van mijn leven heel subtiel: "Als je hem misschien nog een heel klein stukje draait, dan zitten we overdag wat meer in de schaduw".

In Nederland klagen wij 3 tot 6 maanden dat het zo koud is, en dat het maar niet wil zomeren. Op vakantie klagen wij drie weken dat het zo heet is, dat het eigenlijk niet meer leuk is, dat wij er slecht van slapen en dat het best een tikkie minder mag. Die muggen zijn om gek van te worden, en na een dag zijn we zo verbrand dat wij de rest van de vakantie met een T-shirt aan moeten zwemmen.

Het zwembad is te vol, te klein te koud of te warm. De prijzen zijn "schandalig" gestegen, de service is beneden peil en de WiFi is echt om te huilen. Je moet bij de receptie op een krukje gaan staan, je Ipad of laptop schuin omhoog houden en als je hem dan goed stil houdt dan heb je een klein beetje bereik. En daar betaal je dan 6 euro per dag voor.

Na drie weken zeg je dat het allemaal te snel is gegaan, en eenmaal terug in Nederland ben je nog een week bezig met 'uitpakken'. En dan is alles na 1 dag weer NORMAAL.

Het merkwaardige van alles is dan wel "dat ik er ONTZETTEND VEEL zin in heb".

Tot over een maand

Dingen moeten het dóen....

De titel van deze blog is een 'statement'. Dingen moeten het doen. Dit is in algemene zin een waarheid als een koe. Dingen zijn gemaakt om het te doen, dingen die het niet doen zijn namelijk waardeloos en gaan voorbij aan het doel waarvoor zij gemaakt zijn, namelijk werken, danwel het DOEN.

Ik merk dat wij de laatste tijd veel dingen hebben die het niet doen, en dat betekend dus dat wij de laatste tijd veel geld weggooien aan dergelijke dingen. Vaak zijn het ook nog dingen waarvan het zeer belangrijk is dat zij het doen, omdat wij deze dingen hard nodig hebben in het dagelijks bestaan.

Dingen van wezenlijk belang voor het dagelijks bestaan moeten het dus helemaal doen. Doen deze dingen het niet, dan levert dat een extra frustratie op.

Hierbij dus een oproep aan alle dingen. DOE HET ALSJEBLIEFT, zeker zo vlak voor de vakantie, want als dingen het vlak voor de vakantie niet doen, dan word ik altijd extra verdrietig.

Dank aan alle dingen voor de aandacht.

Koning Bolus I

Het is zover, Koning Bolus de eerste is gekroond. Afgelopen weekend is Daniël aangesloten op de Omnipod insulinepomp (op zijn Ipod zoals hij dat zelf noemt).

Het waren intensieve dagen, waarbij wij van vrijdag tot en met zondag in het Waterland ziekenhuis zijn geweest om Daniël in te stellen op de pomp. Hoewel het natuurlijk minder stressvolle dagen waren dan de eerste keer dat wij- uit elkaar barstend van de adrenaline en stress- in het Waterland ziekenhuis terecht kwamen met Daniël, zat er desondanks toch een mate van spanning op deze dagen. We zouden immers weer een bak informatie over ons heen krijgen.

De Omnipod is een draadloze pomp, dat wil zeggen het is een soort 'dikke sticker' met een ingebouwde canule waar de insuline in gaat. Iedere 3 dagen vervang je deze 'sticker', en breng je met een klein prikje (nauwelijks voelbaar) een minuscuul slangetje in waardoor de insuline, via bluetooth verbinding kan worden toegediend. Daniël kan er verder alles mee doen (douchen, zwemmen, voetballen  etc.).

De pomp moet het leven voor ons, maar voornamelijk voor Daniël een stuk aangenamer maken. Niet meer 7 keer per dag insuline spuiten, maar alle eetmomenten weg 'bolussen'. Nee ook de medische staf kon mij niet uitleggen waarom ze dat toch in godsnaam Bolussen noemen.  Afgelopen dagen zat ik voor mijn werk in Zeeland, en ik kon niet mij toch niet zetten aan het eten van een Zeeuwse Bolus, voor eeuwig besmette etenswaren voor mij.

Na twee en een halve dag van gruwelijke verveling in het ziekenhuis (er was slechts om de 2 uur enige actie en de overige tijd bestond uit wachten, prima gelegenheid om te onthaasten, maar daar is het ziekenhuis toch minder geschikt voor) konden wij naar huis met een 'ingestelde' pomp en nieuw verkregen vrijheid.

De korte termijn werkelijkheid is nog even iets anders helaas, Daniël heeft sinds maandag weer een aantal hypo's en hypers achter de rug.  Anne-Marie en ik stonden dus in eerste instantie woedend de doos met Omnipodjes tegen de muur stuk te gooien, maar wij realiseren ons inmiddels dat wij gewoon weer opnieuw de juiste insuline balans moeten vinden, dus dat gaat wel goed komen. Starting from scratch.

LEVE KONING BOLUS I. HOERA, HOERA, HOERA

KWAAD

Doordat ik met deze Blokkies ben begonnen (Carmiggelt noemde zijn schrijfsels 'stukkies', en hoewel ik nog niet in de schaduw mag staan van een lantaarnpaal waar hij ooit langs liep, bedacht ik dat ik mijn 'stukkies' 'Bloggies' dus Blokkies zou noemen) heb ik een hoop van mijn frustraties en woede van mij af kunnen tikken.

Deze week was ik echter, zonder aanwijsbare reden, KWAAD! Ik weet niet of u dat kent (ik hoop het wel anders kom ik helemaal zo als een complete freak over), kwaad op alles, op mensen op straat, op de TV, op Diabetes, op Buikpijn... op het wegblijven van de zon, maar vooral op die belachelijke hitte toen de zon er eindelijk wel was. Kortom, ik was enigszins uit mijn hum.

Extra vervelend is het als je kwaad bent maar je kan het niet kwijt, want ik was namelijk op niemand specifiek kwaad. Wat moet je dan met je woede? Als ik nou een beetje groen werd en uit mijn hemdje scheurde, dan was ik tenminste nog een beetje 'stoer' kwaad, maar dat was niet zo.

Kwaad moet ook niet zomaar wegebben, daar wordt ik pas echt pissig van. Het volgende voorbeeld kent u vast:

Je koopt bij IKEA, laten we zeggen, een nieuwe Blöbber ladekastje. Na je een aantal uren in het zweet te hebben geschroefd, blijkt het ding niet compleet. De woede is dan (althans bij mij) al flink opgelopen. Met een rooie kop schroef en klop je het ding weer uit elkaar, pakt het in om terug te brengen. Dan merk je tot je schrik dat je de bon kwijt bent. In de auto naar de IKEA toe wind je je vreselijk op, in gedachten repeteer je al het komende gesprek; .."Ik kom deze kast terugbrengen, want hij is niet compleet." "Dat kan meneer, heeft u voor mij de bon?" "Nee, die kan ik helaas niet meer vinden" "Sorry meneer, maar zonder bon......" En in gedachten draai je de vriendelijke balie medewerkster het dunne halsje om. Echter als je met gebalde vuisten bij de balie aankomt, je woede zich heeft opgehoopt, je doet je verhaal, en de baliemedewerkster zegt: "Maar dat is geen probleem hoor meneer, hier heeft u uw geld terug" dan zakt de zorgvuldig opgebouwde woede als een plumpudding in elkaar. Vréselijk.

Moraal van het verhaal: Kwaad zijn is lekker op zijn tijd, maar het moet wel ergens toe leiden.

Zó, hartelijk dank voor het opvangen van mijn woede. O ja, ik ben gisteren voor de derde keer in drie maanden ge 'reset', maar om dáár nou weer kwaad over te worden, daar heb ik de kracht niet meer voor.

Pre-puberend Prinsesje

Er is iemand die in mijn Blog tot nu toe een beetje onderbelicht is gebleven. Dat is de nummer een vrouw waar ik met ziel en zaligheid van hou, daarbij komen mammie en moeder de vrouw op een niet in te halen (gedeelde) nummer 2. Mijn prinsesje Rosanna (de Panna).

Rosanna is een meisje, daar kan je bijna niet anders dan vreselijk veel van houden. Dat is een feit. Als ik het aan tien willekeurige mensen vraag die haar kennen, dan zullen er elf zijn die dat bevestigen. Rosanna is sociaal, meevoelend, schattig.... maar  af en toe (achter gesloten deuren) een "Devil in Disguise".

Rosanna (11 jaar) is momenteel aan het pre-puberen (als dat überhaupt bestaat dan) en daar hebben wij soms een aardig kluifje aan. Rosanna heeft een hekel aan het woord nee, in relatie tot een door haar ingediend vriendelijk verzoek. Een nee van ons wordt dan ook meestal beantwoord met rollende ogen en een mega diepe zucht.

Nou is het natuurlijk wel zo dat Rosanna... "het enige meisje die ze kent is die niet meer om half tien 's avonds buiten mag spelen, niet iedere dag een ijsje mag halen, elk dag huiswerk moet maken, iedere avond haar beugel in moet, haar tanden moet poetsen, haar kamer netjes moet opruimen, regelmatig moet douchen (en haar haren moet wassen)" Andere meisjes van haar leeftijd leven gelukkig niet onder zo'n verschrikkelijk juk. Waar is Amnesty International als je ze nodig hebt.

Toch wil ik nogmaals benadrukken hoe gek ik op mijn meissie ben. Ze is door alle commotie rondom de diabetes van Daniël ook wel een beetje ondergesneeuwd de laatste tijd. Ik moet dus misschien wat meer rekening houden met mijn lieve pre-pubertje.

De pubertijd begint tegenwoordig wel steeds vroeger, dus ik heb goede hoop dat wij er over een jaartje of twee alweer doorheen zijn.

 Ik probeer dus nog maar een beetje te genieten van mijn mopperende en protesterende schatje, want voor je het weet is deze fijne tijd alweer voorbij.

Relativiteitstheorie

Afgelopen vrijdag kregen wij de kans om deel te nemen aan het jaarlijks terugkerende 'KinderBeestFeest'. Een initiatief voor chronisch zieke en/of gehandicapte kinderen tot 16 jaar. Een samenwerkingsverband tussen Artis, Politie, Brandweer, Ambulancedienst, Marine, Douane, Koninklijke Marechaussee, het Rode Kruis, Reddingsbrigade en de Gemeente Amsterdam.
Doel van deze avond is dat kinderen even hun ziekte kunnen vergeten en zichzelf kunnen zijn.

Vanwege zijn diabetes werd Daniël daarvoor uitgenodigd, en konden wij met het gezin dus mee in de Ambulance, brandweerauto, enzovoorts naar Artis. Al met al een hele leuke, bijzondere avond.

Toch heb ik aan die avond een beetje een dubbel gevoel overgehouden. Veel van de deelnemers aan dit initiatief waren er, in onze ogen, heel slecht aan toe. Kinderen die zwaar spastisch, autistisch of nog erger waren. Onze kinderen, Daantje en Roosje, renden, huppelden en lachten door Artis als de normale kinderen die zij natuurlijk voor 95% zijn. Zij kunnen natuurlijk normaal gesproken ook best een dagje naar Artis, en evengoed zichzelf zijn. Anne-Marie en ik voelden ons bijna bezwaard dat wij hier tussen liepen, want wat hadden veel kinderen en hun ouders het toch héél veel erger dan wij.

Terug in de realiteit werd ik gebracht door de moeder van een zwaar spastisch meisje dat achter ons in de bus terug naar huis zat. Wij raakten met haar aan de praat en vertelden haar hoe 'bezwaard' wij ons vonden dat wij met onze (redelijk) gezonde kinderen hier tussen liepen.  De vrouw wuifde ons schuldgevoel weg met de opmerking: "Ieder heeft zo zijn eigen sores, mijn kind is er zeer ernstig aan toe, maar ik heb een allergische reactie op mijn wang (ze wees naar een minuscuul pukkeltje op haar wang) en dat is pas écht erg", en ze gaf ons een vette knipoog.

In een zin haarscherp verwoord dat ieders eigen sores het 'aller allerergste is'.

De lokroep van de Leverworst

Ik ben het aan mijzelf verplicht, maar echt enthousiast ben ik niet om deze blog te schrijven. U weet, als trouwe volger van mijn 'struggle through life' dat ik een paar weken geleden ben begonnen aan een revolutionair dieet, het zogenaamde 'Eet voorlopig maar praktisch helemaal niks' dieet.

Dit was een weloverwogen keuze, waarbij ik allereerst nog getwijfeld heb tussen het ADH dieet (Alles De Helft), het Witte Bonen in Tomatensaus dieet, of een van de in de jaren 70 populaire diëten: het Sherry dieet (maar daar moet je dan meteen weer huisvrouw bij worden) of het brood dieet. Het vinger in de keel dieet en het Salmonella dieet leken mij dan weer iets te radicaal.

Wederom moet ik enige weken na aanvang een nederlaag toegeven: Het is mij niet gelukt.

Zó het is er uit.

Waarom niet zult u denken, wat is er nou eenvoudiger dan in de ochtend een Milkshake drinken, rond het middaguur een maaltijd vervangende reep, en in de avond een lichte maaltijd. Nou: dát dus. Ik kan het niet.  Het totale resultaat van 4 weken 'opletten' is 3 magere (dat dan weer wel) kilootjes eraf. De beoogde 15 is dus in geen velden of wegen te bekennen, en ik ben het dieet BEU.

Natuurlijk heb ik heel erg goede excuses gehad om mij niet aan mijn dieet te houden: "het was best wel slecht weer de afgelopen tijd, vreugde en verdriet, feesten en partijen, SAS dagen WAS dagen, communie feestjes, Bierproeverijen, verjaardagen, die rottige cateraar op mijn werk die elke keer weer van dat bruine gefrituurde fruit in de aanbieding doet. Kortom : het is totaal niet mijn eigen schuld.

Wist u trouwens dat een zak chips daadwerkelijk in staat is om je vanuit de kast te roepen ? Dat is een gave die ook een blok oude kaas en een leverworst bezitten. Meestal doen ze dat na acht uur. Wonderlijk, daar zouden ze op Discovery Channel nou eens een item aan moeten wijden.

Denk nu niet dat deze loser het opgegeven heeft, ik ben namelijk al 20 jaar op dieet, ik neem alleen zo nu en dan een eetpauze.

Smakelijk eten en tot de volgende hersenspinsel.

Blogje voor Daantje

Hé Daantje Banaantje, je weet het op dit moment zelf nog niet, maar je ben een half uurtje geleden 8 jaar geworden. Papa wil op deze manier de eerste zijn om jou te feliciteren. Als je over een paar uur wakker wordt doe ik dat nog eens dunnetjes over.

Je zevende levensjaar is op zijn zachtst gezegd een beetje hectisch verlopen. Het was voor jou geen "wandeling in het park" zoals de Engelsen dat zeggen. Toch sla jij je er doorheen als een volwassen vent met jaren levenservaring, en dat maakt mij een mega trotse papa.

Wij gaan er samen voor zorgen dat niet alleen vandaag een feestje wordt, maar dat ook de komende tientallen jaren voor het overgrote deel een feestje zullen zijn. Met jouw instelling, humor en eigenzinnigheid gaat dat zeker lukken.

Lees deze Blog over een jaar of 20 nog maar eens terug, en je zult zien dat ik gelijk heb gehad.

Dikke kus en 8 hieperdepiepjes (en géén Hypo de piepjes ;-)  )

Papa

Pump up the Volume

Vandaag hebben wij goed nieuws gekregen omtrent Daniël tijdens de afspraak die wij vanmorgen hadden bij de Diabetes verpleegkundige. Weliswaar tik ik dit 'goede nieuws' met tranen in mijn ogen, want het is natuurlijk nog altijd relatief goed nieuws.

De insulinepomp waar ik in mijn vorige Blog al kort over sprak, de Omnipod, word alsnog door onze ziektekosten verzekeraar VGZ vergoedt. Afgelopen donderdag is hiervoor groen licht gekomen van VGZ. Ik kan dus niet anders concluderen dan dat mijn Blog en haar talloze volgers een positieve zet in de rug van VGZ hebben gegeven. Ik denk dat ze bij deze zorgverzekeraar een eventuele protestactie op het Malieveld in Den Haag van alle "Daniël's Diabetes" aanhangers met angst en beven tegemoet zagen en daarom eieren voor hun pomp hebben gekozen.

Maar goed, positief nieuws dus, want deze pomp zal het leven voor Daniël (en ons) een stuk aangenamer maken. Deze pomp is draadloos en zal als een soort dikke 3D sticker op de arm, buik of been worden geplakt. Met een afstandsbediening kan dan de insuline worden toegediend per 'eet moment'. Daardoor hoeft Daniël niet steeds 2 uur vooruit te bedenken wat hij gaat eten en waar hij eventueel over anderhalf uur trek in zou hebben. Ieder eet momentje 'bolus' je weg. Ja zo noemen ze dat, welk taalkundig genie die term bedacht heeft weet ik ook niet, maar goed daar heb ik mij al eens eerder druk over gemaakt.

Daniël zal dus op 21 juni (als alles meezit) worden gekroond tot Koning Bolus. Hij zal dan weer voor drie dagen worden opgenomen in het ziekenhuis, (en wij dus in principe ook), en zal worden ingesteld op de pomp. Uiteraard zal ik daarvan op deze site verslag doen.

Het zal absoluut niet 'pompen of verzuipen' worden, maar wel weer heel erg spannend.

Diëten, Diabeten, Cardio versieren, Blog vergeten

Ja ja ik weet het, ik ben er even 'tussenuit' geweest met mijn Blog. Het is grappig om te zien dat ik dus kennelijk 'volgers' heb, dat voelt wel heel erg Bhagwan moet ik zeggen. Anne-Marie maar eens vragen om een roze toga voor me te breien.

Ik werd er dus zachtjes aan herinnerd dat er al een tijdje sprake is van een Blog stilte. Deze Blog stilte was niet voor, maar 'tijdens' de storm. Hoog tijd dus voor een kleine update over de hoofd(pijn)zaken die mij en mijn gezin bezig houden.

Het Dieet: Wat is de status van mijn dieet? Daar kunnen wij kort over zijn; dat gaat voor geen meter. Tussen mijn oren worden de bekende K smoesjes alweer geformuleerd; "Waarom moet je zo persé 15 kilo kwijt, 5 is toch ook prima. De mensen nemen je maar zoals je bent, je bent te oud om je nog druk te maken over wat anderen vinden".

Wat gaat er dan mis? Nou eigenlijk kan ik het zelf ook niet echt verklaren, het enthousiasme van de eerste twee weken is weggezakt. Die shakes zijn goed te doen hoor, je moet aansluitend alleen wel een behoorlijke maaltijd tot je nemen. Nee hoor alle gekheid op een stokje en voor de duidelijkheid, ik ben niet gestopt, maar het gaat moeizaam (zeer moeizaam). En laten we eerlijk zijn, het weer werkt natuurlijk ook niet mee voor een dappere fietser als ik. Tussenstand: week 2: 3 kilo kwijt, 12 te gaan. Week 3: 2 kilo kwijt 13 te gaan (??).

De Rikketik: Vorige week maandag werd ik wederom wakker met een hartritme waar Armin van Buuren nog een puntje aan kan zuigen. Een bezoekje aan het OLVG was dus weer bittere noodzaak. Gelukkig werd ik deze keer sneller geholpen, daarnaast is mijn Frequent Flyer Miles kaart van het OLVG bijna vol en dan mag ik iets uit de geschenkengids uitkiezen (een gouden Aorta klep, een Cardioversie apparaat voor in de Caravan, ...). Inmiddels ben ik gelukkig weer voor de volle 7 procent inzetbaar.

Daantjes Diabetes: Ja hoe gaat het daar mee, op zich begint de Diabetes van Daniël een plaatsje te krijgen in het ritme van ons gezin. Maar de Hypo's en Hypers komen nog iets te frequent voor naar onze smaak. Daarnaast zijn wij in een soort van bureaucratisch gevecht verwikkeld over een draadloze Insulinepomp (de Omnipod) die ons uitermate geschikt lijkt voor Daniël, en die door alle ziektekosten verzekeraars vergoedt wordt (die dingen kosten € 15.000,00) behalve door VGZ. Onnodig om aan te geven bij wie wij verzekerd zijn. Aan deze ellende zal ik binnenkort een volledige blog wijden.

Goed, u en ik zijn weer op de hoogte. Is er ook nog iets positiefs te melden? Ja hoor, het was net best even mooi weer (tussen vijf voor half en tien voor acht) en 2013 duurt nog maar 223 dagen.

 

Die eet Niet (veel) : Een tussenstand

Goed, belofte (aan mezelf) maakt schuld, dus de extra blog achter de deur moet ik nu ook gebruiken om mijn successen en mislukkingen te delen.. Vort met de geit dus.

Afgelopen maandag ben ik voortvarend begonnen met mijn shake reep en minder eten dieet. We zijn nu een ruime vijf dagen verder en men vraagt zich mogelijk af, hoe zou het gaan met die bolle ?

Nou laat ik het zo verwoorden; alle ups en downs die bij een dieet horen zitten er weer in hoor, maak u geen zorgen. Maandag en dinsdag waren (zoals verwacht) het makkelijkst, want dan zit de motivatie er nog het meeste in. Wel ben ik al meteen van mijn oorspronkelijke plan afgeweken, álle maaltijden vervangen door repen en shakes werd uiteindelijk alleen ontbijt en lunch (shake en reep) De avondmaaltijd heb ik (min of meer om praktische redenen) 'gewoon' gegeten.

Woensdag werd al wat lastig. De hele dag ging goed, maar 's avonds had ik met vrienden afgesproken om aan de Pop Quiz Marathon in Amsterdam mee te doen, en dat betekend normaal gesproken 'lekker zuipen in de kroeg'. Bewust ben ik die avond met de auto naar Amsterdam gegaan, zodat ik niet in de verleiding zou komen om mij aan het fust te vergrijpen. Tóch zijn er die avond drie biertjes ingegaan (tussen 7 en 12, dus ik ben wel keurig teruggereden naar huis). Maar, eerlijk is eerlijk, het eerste scheurtje in de discipline ontstond dus al op woensdag ('diepe zucht' zei de man met de rubberen ruggengraat).

Donderdag (hemelvaart) stond een dagje uit met vrienden op het programma, dus ik had reeds eerder besloten dat ik dan alleen het ontbijt zou vervangen door een shake, en de lunch en het avondeten moest ik dan maar normaal eten 'want dat is anders niet zo gezellig' (waren gezellige mensen nou wel of niet dik?Ik ben het even kwijt.) Tot overmaat van ramp zou de dag ook nog worden afgesloten met een bezoek aan de McDonalds, want tja, de kinderen zijn niet op dieet, en zoals u inmiddels weet kunnen/mogen onze kinderen niet veel, maar McDonalds is vrij goed ingesteld op gluten intolerantie.
'Geen probleem hoor, dan nemen wij gewoon een maaltijd salade bij de Mac' Hahahahahahahahahahaha, om je te bescheuren. Leuk idee, maar doe mij in plaats van de salade maar de Big Mac, en in plaats van de spa rood maar de McKroket.

Qua bewegen heb ik deze week niet te klagen, weliswaar niet de geplande fietstochten, maar door alle klussen in en om het huis heb ik mijn beweging wel gehad.

Samenvatting van de eerste week diëten: ik lijk weer in alle valkuilen te trappen, maar ik heb mezelf herpakt en ga vol goede moed de tweede week in.

Tussenstand op de schaal: 2 kilo eraf. Nog 13 te gaan

.

Ik kan het Shaken

Ik heb het mij dit jaar al 4 keer serieus voorgenomen, en ik heb het evenzo vele keren weer laten versloffen: AFVALLEN. In mijn race tegen de kilo's eindig ik steevast met de rode lantaarn.

Niet zo lang geleden heb ik er zelfs een Blog aan gewijd, en als ik die er nu nog eens op nasla dan zie ik dat ik (wederom) zeer stellig was. Die keer zou het gaan lukken, want 'de maat was vol' het kon echt niet meer. Desondanks heb ik er sindsdien (ruim een maand geleden) nog geen onsje vanaf kunnen 'snoepen'.

Dezelfde maat is nu dan ook voor de vijfde keer vol. De opmerking op Koninginnedag van Anne-Marie "waarom heb je die vrijmarkt spulletjes onder je vest gestopt? " was volgens mij het laatste zetje dat ik nodig had. It Giet Oan. De elf kilo tocht gaat hoe dan ook door. Op sommige plekken dun ijs, maar geen excuses meer.

Gewoon diëten (opletten, meer bewegen, je eetpatroon aanpassen) is geen optie meer voor mij. Ik schrijf al ruim veertig jaar met links, dat kan ik ook niet ineens met rechts leren. Definitief minderen met eten en drinken is zo'n zelfde verhaal. Ik ga dus voor de extreme aanpak: Shakes. Mensen die met goedbedoelde (of soms zelfs niet goedbedoelde) adviezen komen; "je moet gewoon je eetpatroon veranderen, je moet gewoon meer bewegen, je moet gewoon, je moet gewoon, je moet gewoon" negeer ik deze keer. 

Wat ga ik doen: de eerste drie dagen van de week vervang ik alle maaltijden door een shake of een muesli reep. Vervolgens twee dagen 'shaken, repen en 'normaal' avondeten. Daarnaast ga ik twee keer in de week fietsen (buiten, dus niet met een zak chips op de hometrainer).

Waarom denk ik dat het mij dit keer wel lukt? Deels omdat ik dit Blog als wapen heb. Als ik namelijk mijn vorderingen, maar ook mijn mislukkingen aan dit Blog toevertrouw dan heb ik een soort van morele stok achter de deur 'een Blog achter de deur' (die was te makkelijk om te laten liggen ;-) ). Het is namelijk best moeilijk om over bijvoorbeeld een maand te moeten schrijven dat ik gefaald heb.

Extra handicap is, dat ik ondertussen ook moet proberen om Daniël wat méér te laten eten (oh ironie).

Deze gezellige dikkerd, de man met de wok onder zijn shirt, houdt u wederom op de hoogte.

Stand per 5 mei 2013 : 15 kilo te gaan.

Grappige Humor om te Lachen

Vandaag las ik in de krant weer een stukje over de twee Australische DJ's die zogezegd verantwoordelijk zouden zijn voor de zelfmoord van een verpleegster, als gevolg van een radiograp, waarbij de twee DJ's zich door de verpleegster hebben laten doorverbinden met Prins William en zijn vrouw Kate. In een afscheidsbrief had de vrouw de Dj's verantwoordelijk gehouden.

Wat is nou eigenlijk humor en wat niet. Een vraag waar geen antwoord op te geven is. Net als, wat is goede muziek en wat niet (hoewel we daarbij vast kunnen stellen dat míjn smaak daarin leidend is).

Van oudsher ben ik een fervent aanhanger van 'zwarte humor'' , het kan mij bij wijze van spreken niet zwartgallig genoeg zijn. Dat niet iedereen daar om kan lachen laat zich raden, maar echt veel rekening heb ik daar nooit mee gehouden. In 1985 zat ik in Carré bij een voorstelling van Urbanus waarin hij de volgende grap maakte: Mama, mama ik heb nul op mijn rapport, ach 't is niks, ge hebt toch kanker". Ik heb gehuild van het lachen.  Wansmaak? Waarschijnlijk wel.

Toch zijn er grenzen waar ik tegenaan schurk, maar nooit overheen ga. Hoewel ook ik soms de fout in ga.
Afgelopen week vertelde een collega mij dat hij dit weekend de Alpe d'huez zou gaan fietsen met een groep vrienden. Een andere collega die het gesprek half had opgevangen mengde zich in het gesprek en zei "hee, ga je de Alpe d'huzes fietsen? ". Nee, vervolgde de andere collega, "ik ga 'gewoon' de Alpe d'huez fietsen, niet de Alpe d'huzés". Ik voegde daar (volgens mijn maatstaven) grappig aan toe, "nee joh, hij is helemaal niet tégen kanker, hij is vóór kanker".  De betreffende collega is net met zijn vrouw door een naar chemo traject gegaan en kon dus, begrijpelijk, niet echt lachen om deze 'grap'.

Toch is het een tweede natuur van mij om deze grappen te maken. Zonder dat ik iemand wil kwetsen. Ook ik heb een hele goede vriend (Jasper) verloren aan die slopende ziekte. En ook hij heeft tot kort voor zijn dood nog 'zwarte' grappen gemaakt over zijn ziekte. Begrijp mij niet verkeerd, ik wens vurig dat de slopende ziektes de wereld uit gaan, maar ik kan het niet laten er grappen over te maken.

Bij mij werkt zwarte humor rustgevend en relativerend. De avond voordat ik een open hart operatie moest ondergaan vroeg mijn vriend Frank aan mij"; "Als je nou dood gaat morgen, mag ik dan je cd's hebben". Ik ben een stuk relaxter de nacht in gegaan die nacht, louter door deze opmerking; héérlijk.

De afgelopen slopende weken met de diabetes van Daniël zijn mij niet in de koude kleren gaan zitten en toch kon ik het afgelopen donderdag tijdens band practice niet laten:

Een van de mannen had een rondje koffie gehaald en vroeg aan mij; "heb jij suiker? ". "Nee, antwoordde ik, maar mijn zoon wel".

Ik ben een slecht mens.

Zo vader zo Zoon?

Als ik er wat langer over nadenk, dan is de situatie van Daniël in zekere zin te vergelijken met mijn situatie toen ik net zo oud was.

Zoals wellicht bekend ben ik geboren met een aangeboren hart afwijking. Een niet goed sluitende hartklep die een ruis veroorzaakte. Als ik het speciaal voor mij geschreven dagboek van mijn ouders (Blog avant la lettre) uit de periode rond mijn geboorte er op nasla, dan is wel zeer duidelijk wat een zorg zij hadden om die kleine broekkakker die ze niet helemaal goed 'afgebakken' hadden. De link met mijn (onze) zorg om Daniël en ook Rosanna is dan snel gelegd.

Er zijn natuurlijk veel verschillen, maar uiteindelijk was ook ik op een gegeven moment een jongetje van 7 jaar met een 'afwijking'. En ook ik was (en ben al 46 jaar) iemand met een O(l)V(g) jaarkaart.

Aan de ene kant is dit een geruststellende gedachte, want als ik terugdenk aan mijn jeugd in relatie tot mijn hart afwijking kan ik toch achteraf wel concluderen dat ik er nooit echt onder geleden heb. Niet helemaal hetzelfde natuurlijk, want ik hoefde niet iedere dag te prikken en te spuiten, maar ik werd wel scherp in de gaten gehouden en had zeker mijn beperkingen. Ik mocht niet op voetbal bijvoorbeeld.

 Toen ik een weekje opgenomen werd voor een  hartkatheterisatie voelde ik mij toch wel een beetje de held van de klas. Iedereen was een beetje aardiger voor mij. Ik weet nog dat ik naderhand op school quasi achteloos mijn litteken op mijn arm liet zien en genoot van de bewonderende blikken.

Ik hoefde mij niet langer te onderscheiden als de clown van de klas, ik had een veel belangrijker 'wapen,' mijn hartruis (in gedachten had ik een een cape om en een shirt met een grote letter H)

Het is natuurlijk wel zo dat ik op (veel) latere leeftijd ernstig last kreeg van mijn hart afwijking, en uiteindelijk in 2004 zelfs onder het mes moet voor een kunstklep (die al weer 9 jaar meegaat, en in 2014 zijn eerste decennium feestje mag vieren, waarvoor de voorbereidingen reeds in het diepste geheim zijn begonnen).

Het stemt mij dan ook wel weer somber als ik er aan denk dat ook Daniël mogelijk op latere leeftijd meer last gaat krijgen van zijn Diabetes. Maar wij zullen er alles (echt álles) aan doen om er voor te zorgen dat hij fluitend door het leven gaat de komende jaren.

Ik hoop dat het nog lekker lang duurt, maar aan de andere kant kan ik niet wachten tot Daniël twintig is en ik hem kan vragen hoe hij zijn 'jeugd' ervaren heeft.

En dan hoop ik stilletjes natuurlijk, net zo fijn als ik.

Vrij Naar Linda

STOM!


Een bekeuring als je 5 kilometer te hard gaat, maar mensen die 60 kilometer per uur rijden op de snelweg laten 'lopen'.
Wekkers om half acht, in het weekend. Diabetes (bij kinderen). Dat er altijd op álle commerciële zenders, gelijktijdig reclame en zappen zinloos is. Dat ná The Voice, The Voice Kids komt, en vervolgens Everybody Dance Now en dan weer de X Factor (en dat iedereen hier in huis dat wil zien behalve ik).  Bloed prikken !  Mensen die praten maar niks zeggen.  Een hogesnelheidstrein (Fyra) die wel snel, maar niet op tijd gaat. Hypo's en Hypers. Dat iedereen áfvalt van stress, behalve ik.   GRIEP !
Mensen die jou wijzen op je gebreken om zichzelf beter te voelen De voordeur dichttrekken en de sleutel op het sleutelkastje zien liggen.  Boezem Fladderen. Je boodschappen in de auto leggen en dan je lege flessen bon in je jaszak voelen.
                              Borden voor Koppen!
Coeliakie ! Visite die niet doorheeft dat de avond voorbij is en het tijd is om naar huis te gaan.
Een week te laat naar een concert gaan waar je al een half jaar kaartjes voor hebt.
Insuline Spuiten.

Home Alone 45

Anne-Marie is sinds afgelopen zondag aan het genieten van een welverdiend weekje Spanje. Samen met haar moeder ligt ze nu in 32 graden te bakken, en het bakken en braden ( en zuigen, kloppen, wassen, drogen, stoffen, brood, smeren etc. etc. etc.) heeft ze een weekje aan mij overgelaten.

Ik hoor jullie in gedachten al weer alle vooroordelen spuien; "hoe lang moet water koken, mag dat rode T shirt bij de witte was, ééntje kan toch geen kwaad, 7 dagen patat halen", en ga zo maar door. Maar niets is minder waar.

Ik ben eerlijk gezegd zeer goed in staat om dit gezin draaiende te houden, okee het is pas woensdag maar de voortekenen zijn goed.
Dat was wel anders toen ik als 17 jarige vent voor het eerst een weekje alleen thuis mocht blijven. Totaal afhankelijk van mijn moeder, maar met een zelfoverschatting vanjewelste heb ik mij door een weekje alleen geploeterd. Ik werd, als ik mij goed herinner, iedere avond 'gevoedert' door de buurvrouw, en de was deed ik zélf, hetgeen inhield dat ik op een middag de washandjes en de onderbroeken stond te strijken, en dat de overhemden zo 'breed' waren opgehangen aan de waslijn, dat een overbuurvrouw het als een witte vlag beoordeelde en mij te hulp kwam schieten.

Nooit toegegeven natuurlijk, maar wát was ik blij dat mams en paps weer thuis waren.

Nu is dat echt anders. mag ook wel zo'n dertig jaar ervaring later. Het enige is dat ik alles (echt álles) moet opschrijven, want mijn geheugen is erger dan een zeef, een trechter. Maar met die lijstjes sla ik mij er prima doorheen. Daniël is nu naar een kinderfeestje, en ik instrueer de moeder van de jarige op afstand door de insuline prikken heen, gaat prima.

Voor vandaag staat nog, auto wassen, pakketje op de post doen, medicijnen ophalen, boeken terug naar de Bieb, een wasje draaien, beneden verdieping zuigen, en bed van Rosanna verschonen, op de lijst.

Maar straks eerst lekker lunchen, eitje erbij.

Ik moet even stoppen, ik ruik een brandlucht....................

Keep Dreaming

Na al het vervelende nieuws van de afgelopen tijd kregen wij vandaag een wat leuker berichtje voor Daniël. Uit de 13 F teams van FC Purmerend (waar hij al een paar jaar voetbalt) is Daniël uitgekozen om een aantal Keepers Selectie Trainingen te volgen. Daniël is de vaste keeper van zijn Team F9.

Hoewel het misschien iets te vroeg is om voor huizen te gaan kijken rond Madrid, beschouw ik dit toch als een kleine genoegdoening voor Daniël.

Wij zijn niet het toonbeeld van 'voetbal ouders'. We vinden het heel leuk om naar de wedstrijden van Daniël te gaan kijken, maar wij klagen even hard dat het altijd zo allejezus vroeg begint. De dansles van Rosanna is bijvoorbeeld op een veel vriendelijker tijdstip.

Evengoed ben ik er braaf alle uit en thuis wedstrijden bij, ook als wij tegen de altijd lastige "Zingende Schapen (of de Zilveren Scharen... of de Zwierende Apen) moeten om half zeven zaterdagochtend (oké ik overdrijf). We schreeuwen daar met alle gezellige voetbal ouders de graspollen uit de grond. Bij winst gaan de mannen op de schouders (en bij verlies ook).

Eerlijk gezegd heb ik het vermeende talent van Daniël zelf nog niet herkend, maar dat mag deze pret niet drukken. Zeker niet voor hem zelf. Daarbij komt, als er iemand geen verstand van voetbal heeft dan ben ik dat wel.

Vanaf aanstaande maandag wordt het 'Talent van Purmerend' dus even extra goed in de gaten gehouden, en dit keer om een positieve reden.

De hamvraag is wel, moet ik mijn baan nú vast opzeggen, en mij volledig richten op de begeleiding van dit jonge talent, of moet ik nog heel even wachten en krijg ik er straks een vergoeding voor van Ajax

(nee hoor, grapje: AZ)

Klein maar Dapper

Deze blog heet natuurlijk niet voor niets Daniël's Diabetes. Want hoewel het hele gezin behept is met Diabetes, is er natuurlijk maar een persoon die de aandoening heeft, en dat is Daniël.

Tot nu toe ben ik lovend geweest over onder andere mama Anne-Marie, mijn vader (opa Leo), maar er is er eigenlijk maar eentje die echt een veer van anderhalve meter in de bips verdient, en dat is Daantje Banaantje zélf.

Want stel je nou eens voor, je bent een jongetje van 7 jaar (bijna 8) je mag al een paar jaar geen 'normaal' brood eten, of koek, pannenkoeken, of (bepaalde) chips. Je zit bij elke traktatie in de klas af te wachten of er aan jou gedacht is, je kan niet 'spontaan' met vriendjes mee voor een broodje, kortom je hebt coeliakie. Dat is al niet leuk. Gelukkig heb je daar inmiddels mee leren leven en dat gaat heel goed.

Maar rust in de tent krijg je dus niet in je jonge leventje, want je imuun systeem besluit dan ook nog eens om je alvleesklier, wegens gebrek aan rendement, te sluiten. Met als gevolg dat je een keertje of zeven per dag mag spuiten en prikken. Laten we wel zijn, dit zou voor menig volwassene reden genoeg zijn om compleet in te storten (en geloof me, dat is mij bijna overkomen, en ik héb het zelf niet eens). Zo niet mijn super zoon. Natuurlijk heeft hij momenten dat hij echt wel verdriet heeft van dit hele verhaal, maar eigenlijk moppert hij nooit over het vele prikken en insuline spuiten. Soms zegt hij wel eens dat het best oneerlijk is dat hij "twee dingen heeft", maar eigenlijk hoor je hem praktisch nooit klagen. Als hij heel af en toen zijn opkomende tranen heel stoer wegveegt, dan lopen bij mij de traanbuizen compleet leeg, maar hij is na een paar seconden weer okee.

Eigenlijk is voor Daniël het prikken in zo een korte tijd net zo gewoon geworden als zijn bord leeg eten, zijn sokken aantrekken, de Ipad wegleggen als we gaan eten. Hij doet het alleen als je het hem een keer of vier vraagt ;-) Hij lijkt diabetes dus al min of meer te hebben geaccepteerd.

Daarom is er maar een woord voor mijn lieve zoon:

SUPERFORMIDWELDIGEINDEFANTAKOLOSACHTIG

HONEYMOON

Het is weer even geleden, maar ik kon mij er even niet toe zetten om weer een blog te schrijven. De afgelopen week was er sprake van een diep dalletje. Maar ik moet zeggen alle cliché's kunnen weer uit de kast, want als je 'rock bottom' zit kun je alleen nog maar omhoog. Dat lijkt nu wel weer te lukken.

Dus de draad maar weer eens oppakken met een ander fenomeen waar wij (Daniël) mee te maken hebben en dat is de zogeheten "Honeymoonfase".

Wanneer iemand de diagnose diabetes type 1 krijgt, moet hij of zij meteen beginnen met het regelmatig spuiten van insuline. Vaak volgt al snel een periode waarin minder insuline nodig is. Het is dan eenvoudiger om de bloedsuiker te regelen en stabiel te houden. Dit heet de honeymoonfase (wittebroodsweken). Het lijkt dan even bijna alsof het wel meevalt met de diabetes. De reden daarvoor is, dat de eigen alvleesklier toch nog enigszins 'functioneert' en dus ook nog (een beetje) insuline aanmaakt.

Gelukkig waren wij wel geïnformeerd dat een dergelijke fase vaker voorkomt bij kinderen, want we zouden anders bijna gaan denken dat ze zich vergist hebben en dat er van diabetes helemaal geen sprake is. Fout (helaas). Bij Daniël zorgt de honeymoonfase er alleen maar voor dat wij er af en toe niet meer uitkomen. Als hij sport gaat zijn bloedsuiker waarde juist omhoog, daar waar je normaal gesproken met sporten naar beneden gaat. Als wij hem precies de goede hoeveelheid insuline geven voor hetgeen hij eet, dan zakt hij soms toch in een Hypo, omdat zijn alvleesklier toch nog een extra stootje insuline afgeeft, en dus teveel. Opnieuw een hoop gepuzzel dus.

Verder vind ik nog dat ze er waardeloze terminologie op nahouden waar het diabetes betreft.

Als je het tegen een gemiddeld iemand hebt over de Honeymoonfase, en de eilandjes van Langerhans dan zou je daar toch louter positieve reacties op krijgen; "Goh, nog nooit van gehoord, die eilandjes van Langerhans, wij gaan dit jaar zelf naar Bali", of "Ik dacht dat jullie allang getrouwd waren".

En dan zitten wij nu nog niet eens in de fase waar wij de term "Bolussen" moeten bezigen. Dat zal ook niet al te lang meer duren, want de insuline pomp komt al in zicht.

Hypo, Hyper, Honeymoon, Bolus, Langerhans.... allemaal mooie woorden voor een waardeloze aandoening.

Welk kind lijkt het nou niet heerlijk om SUIKER ziekte te hebben ?

De Vrolijke Fladderaar

Hoewel ik, toen ik min of meer noodgedwongen aan dit blog begon de stille hoop had dat er gaandeweg ook wel wat te lachen zou vallen, is dat tot nu toe bitter tegengevallen.

Volgens mij heb ik al eerder geconcludeerd dat 2013 een Kwalitatief Uitermate Teleurstellend jaar is, nou daar kan nu nog eens een dikke streep onder. Het woord depressief is misschien wat zwaar uitgedrukt, maar in een dip (nee geen choco) zit ik nu toch echt wel.

Afgelopen weekend heb ik dit blog nog misbruikt om even flink te klagen over mijn griep, en hoe zielig ik was dat ik in mijn eentje ..... etc. Nou echt veel beter is het niet geworden.

Afgelopen zondag avond waren wij als gezin gelukkig weer compleet, dus ondanks dat ik mij nog steeds als een pak natte kranten voelde had ik mij voorgenomen om in elk geval tweede paasdag nog te genieten met z'n viertjes. Maar ook dat was ons dit jaar niet gegund. Ik werd namelijk wakker met het befaamde 'boezem fladderen'. Voor diegenen die mij niet zo goed kennen, ik ben sinds 2004 de trotse bezitter van een kunst hartklep (aorta klep). Lang verhaal kort, sindsdien ontstaat er bij mij heel af en toe een boezem fibrilleren, dat eigenlijk een soort hik van het hart is. Niet levensbedreigend, maar dodelijk vermoeiend, en wel iets wat je binnen 24 uur moet 'oplossen'.

In plaats van een leuk paas ontbijtje ben ik dus met mijn vader naar het OLVG ziekenhuis gereden om een zogeheten cardioversie te ondergaan. Vanwege de paasdrukte en de hoeveelheid toeristen in Amsterdam heb ik van half een, tot half tien in het ziekenhuis gelegen, en werd ik pas om kwart over acht geholpen. Ik heb uiteraard nog even mijn vinger opgeheven en aangegeven dat ik "toch zeker sneller recht heb op een behandeling dan een toerist", maar kennelijk vinden ze in het OLVG de ernst van de kwaal maatgevend (muggenzifters).

Mijn vader heeft met engelengeduld de hele dag, met een krantje, naast mij gezeten. Dat heeft mij meteen doen beseffen dat het niet uitmaakt hoe oud je kinderen worden, de zorg zal altijd blijven. (petje af pap). Nou lekker vooruitzicht ;-)

Tot overmaat van ramp moest ik ook nog de hele dag nuchter blijven (vanaf 10 uur tot 10 uur niet gegeten). Nadat ik om half 10 het ziekenhuis kon verlaten, mochten wij in de parkeergarage van het OLVG nog even 34 (!!!!) euro parkeergeld betalen (over humor gesproken). Vervolgens heeft mijn vader mij maar even langs de McDrive gereden, waar hij wel nog even besloot om de dag met humor af te sluiten. Voor het apparaat waar je je bestelling in moet spreken stond een groene prullenbak met een soort grammofoon hoorn eraan. Mijn vader bleef stilstaan, en riep de bestelling in de prullenbak.

Toch nog even gelachen. Maar verder was tweede paasdag een erg slechte 1 april grap. Zoals u kunt zien op de foto heb ik wel nog even geprobeerd om een paashaas na te doen in het ziekenhuis. Misschien niet uw soort humor, maar in sommige landen wel........

Vandaag voor de verandering maar eens met Rosanna naar de huisarts geweest, want die klaagt al drie weken over buikpijn. Morgen met de ochtend urine maar weer even terug...........

Vroeger kon je lachen

 

Het Paas Haasje

Hoewel het in de context van deze blog (Daniël's Diabetes) een beetje vreemd klinkt, schrijf ik deze blog wegens ziekte iets later dan gepland. Griep, u heeft het vast gelezen, het gaat alweer een stukje beter, dank u.

Afgelopen donderdag stond een bezoek aan onze diabetes/coeliakie arts dokter Lim op het programma. De timing voor dit bezoek was erg ongelukkig, aangezien Daniël donderdag zijn paaslunch in de klas zou nuttigen. Niet voor niets had hij voor zijn grote liefde Isa zo'n mooie lunch box in elkaar geknutseld, dus hij mocht absoluut niet ontbreken. De afspraak zou van half twaalf tot ongeveer kwart over twaalf duren, maar was wel in Volendam. Met Daniël hadden wij de afspraak dat wij hem rond elf uur zouden oppikken uit de klas en hem uiterlijk weer om half een in de klas zouden afleveren.

Zo gezegd. zo gedaan en wij zaten keurig om half twaalf in Volendam. Daniël klaagde wel een beetje over hoofdpijn en bibberbeentjes, en bij meting bleek inderdaad dat hij een lage waarde (Hypo) had (bds 2,8). We hebben hem deze laten compenseren door hem een Dextro te geven, en vervolgens zijn we het gesprek in gegaan met dokter Lim.

Om geen tijd te verliezen na afloop besloot Anne-Marie om Daniël in de auto vast zijn insuline te geven, zodat hij, eenmaal op school. direct aan zijn paaslunch zou kunnen beginnen. Achteraf bleek dat een vergissing. De afstand tussen Volendam en de school was toch nog 15 minuten, en aangezien Daniël al laag zat, hebben wij hem door de Insuline te geven nog verder omlaag gejaagd.

Toen Daniël die middag terugkwam uit school zei hij heel schuchter; "mama, weet je wat ik wel een beetje jammer vond..." Waarop Anne-Marie zelfs nog een beetje geërgerd reageerde, "oh... is er weer eens iets niet naar je zin gegaan", we hadden ons immers zo uitgesloofd om hem weer op tijd aan alles mee te laten doen. Daniël vervolgde; "nou, ik kon heel slecht zien op school. en ik had veel hoofdpijn, dus ik heb de hele tijd mijn hoofd onder mijn tafel gedaan, want ik was bang dat ik om zou vallen".

U zult begrijpen, de tranen stonden in onze ogen, dat arme joch had nog niet van zijn paaslunch kunnen genieten, en was zelfs heel erg in de war van wat hem overkomen is.

Wij hebben weer een nieuwe les geleerd dus, helaas "the hard way"

 

Ei Alone

Het was mijn intentie om een blogje te schrijven over, hoe om te gaan met diabetes/coeliakie tijdens de paasdagen, want voor alles is een eerste keer. Wij zouden de paasdagen, traditie getrouw, gevieren vieren bij mijn schoonouders in Limburg.
 
Echter, dankzij het fantastische jaar 2013 (dat nu al in elk geval mijn geschiedenis in gaat in de top 3 van grootste klote jaren -excusez le mot-) en de maar aanhoudende winter die zelfs de lente aan de kant schuift, ben ik nu dus compleet geveld door een van de drie griepvirussen die in Nederland rondwaren (of alledrie, zo lijkt het).

Nou ben ik van nature een hypochonder (bij de minste of geringste bloedneus denk ik dat ik dood ga, jeuk aan mijn voet is met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kanker), dus ik weet zeker wat overdrijven is. Maar ik kan mij werkelijk niet herinneren wanneer ik mij zó beroerd heb gevoeld als nu. U zult denken, wat zit je dan lekker aan je blog te tikken, nou deze blog is in sessies van drie minuten, over totaal acht uur geschreven. Een dampende bak thee met honing (ik háát thee) onafscheidelijk naast me.

Vanmiddag zijn Anne-Marie en de kinderen met z'n drieën naar Limburg afgereisd en ik ben achter gebleven. Morgenochtend zit ik dus, heel sfeervol en gezellig als Calimero met zijn (paas)eierdop aan het paasontbijt for one. Gelukkig heeft Daniël nog een mooie placemat voor mij getekend dus de geringe feestvreugde zal daardoor toch met een puntje stijgen.

Vanavond zal ik nog een paar eieren voor mezelf verstoppen, met de wazige blik die ik nu heb ben ik morgen toch compleet vergeten waar ze liggen.

Hoe om te gaan met diabetes/coeliakie tijdens de paasdagen, daar moet ik dus later nog eens op terugkomen. Hoe om te gaan met de paasdagen en griep dát ga ik nu ervaren. Ik laat het u weten.

Hele fijne Paasdagen (en een gelukkig nieuw jaar).

 

Boefje

Het voordeel van ziek zijn als je kind bent is natuurlijk dat je ouders altijd een beetje liever voor je zijn. Ze zien wat meer door de vingers, je mag wat langer op de bank blijven hangen en je hoeft bijvoorbeeld je kamer niet op te ruimen.

Als je als volwassene (lees 'man') ziek bent is dat een ander verhaal. Als je ziek thuis komt is de beste reactie die je kunt krijgen "o jee, vervelend", maar als je dan vervolgens als een zak zout op de bank stort, dan slaat het beetje medelijden (zo dat er nog was) al snel om in irritatie en "moet ik mij niet zo aanstellen, en gewoon meedraaien in dit gezin/huishouden" en "kan je niet een beetje 'normaal' hoesten". Maar goed, dit geheel terzijde uiteraard.

Terugkomend op het zieke kind, als ouder heb je dus een beetje clementie met een ziek kind. Maar wat nu als het kind, zoals in het geval van Daniël, in principe de rest van zijn leven ziek is. In alle redelijkheid kan je het kind natuurlijk niet alleen maar zielig blijven vinden. Dat heeft zo'n joch sneller door dan je denkt, en dan probeert hij je uit (zou ik ook doen als ik 7 was). Ook zuslief is er op een gegeven moment wel klaar mee dat broertje veel meer kan maken dan zij.

We zijn sinds gisteren exact drie weken 'op weg' met onze diabetes reis, en ik merk dat ik mij gewoon weer af en toe heerlijk kan ergeren aan onze boef, en dat ik ook weer af en toe lekker boos op hem ben. Wel voel ik me meteen daarna een beetje schuldig en denk ik onwillekeurig tóch "hij is wel een beetje zielig".

Het streven is dus nu dat ik weer lekker ongecompliceerd boos kan worden op mijn kinderen, diabetes of niet, stout is stout.

Stap 4 in het stappenplan op de weg terug naar een 'normaal' leven.

 

Ik ken ook iemand die dat heeft......

Het kan er natuurlijk best aan liggen dat ik de laatste weken door alle omstandigheden een beetje labiel ben, en ook misschien wat lichtgeraakt. Maar ik word zo ontzettend moe van mensen die
vernomen hebben dat wij in het diabetes traject terecht zijn gekomen, op mij afstappen en na de welgemeende "Joh wat verveeeelend voor jullie" er direct aan toevoegen; "maar, ik ken ook iemand die diabetes (ik weet niet helemaal zeker of dat type 1 of 2 is) hád, maar die is er volledig overheen gegroeid".

Echt om moedeloos van te worden is dat. Het fenomeen is mij/ons al een paar jaar bekend, want wij horen al jaren dergelijke loze kreten van Jan en alleman terzake de Gluten intolerantie (coeliakie) van onze kinderen. "...Nou, een vriendin van ons heeft ook kinderen gehad met Gluten (niet gluten intolerantie, of gluten allergie, nee GLUTEN !!) en die zijn er allebei helemaal van af". Zucht.

De eerste paar keer namen wij nog wel de moeite om de 'onwetende' uit te leggen dat coeliakie een (genetische) aandoening is waar niemand overheen kán groeien, en dat zij het mogelijk verwarren met een gluten allergie, waar dat soms wel lukt. Maar na iets te vaak "nee hoor, ik weet het zeker" te hebben gehoord waren wij er volledig klaar mee. We knikken maar een beetje meewarig en zeggen iets in de trant van "goh fijn, nou, duimen maar voor ons dan".

Waar het coeliakie betreft waren wij dus niet meer zo strijdbaar op dat vlak. Nu wij in verband met diabetes wederom tegen dergelijk 'dom geleuter' aanlopen gaan onze haren opnieuw recht overeind staan.

Diabetes is een levenslange ziekte PUNT.

Dus, als je mij de volgende keer tegenkomt, bespaar mij dan, hoe goed bedoelt ook (daar twijfel ik geen moment aan), de Wikipedia wijsheid, ik heb wel eens gelezen, en ik ken iemand die.. bla bla

Dankjewel

 

Dik Tevreden?

De diabetes legpuzzel (40 000 stukjes) begint een beetje in elkaar te passen, hoewel ik nog altijd bang ben dat een paar stukjes straks onvindbaar zijn (onder de kast gevallen of zo). Maar goed, er vallen dus hier en daar wat dingen op zijn plaats.

We schuiven wat met de diverse insuline waarden en zien resultaat. Voordat wij echt grip op de situatie hebben zijn wij natuurlijk een jaar of wat verder, maar we doen het niet slecht voor een stel beginnelingen.

Tussenstand bij de familie Timman op het gebied van voeding is dus nu:

1 persoon Coeliakie
1 persoon Coeliakie & Diabetes Type 1
2 personen, vrij van Coeliakie en Diabetes, maar met een overgewicht (triple digit) waar nu écht wat aan gedaan moet worden.

In de afgelopen frustrerende periode zijn Anne-Marie en ik zo bezig geweest met voeding, (koolhydraten, suikers, tarwen en ga zo maar door) dat wij er voor onszelf even helemaal klaar mee waren.

Resultaat: gewoon op maandagavond aan de chips, dinsdagavond een biertje en zo langzaam door nassen naar het weekend toe (want dan mág je natuurlijk chips en bier doen).
Bovendien had ik met mijn recente teennagel operatie de perfecte smoes om niet te hoeven bewegen (ondanks dat het leed al 24 uur later geleden leek). En de crosstrainer die wij een paar weken geleden hebben gekocht doet uitstekend dienst als droogrek voor onze was, dus dat was allerminst een miskoop.

Maar nu is het klaar. Vanmiddag/vanavond gaan de laatste zakken 'zooi' leeg (ja "ons bin wel zuunig natuurlijk" en weggooien doen we niet), het wasgoed gaat van de crosstrainer en morgenochtend halen wij onze 'vriend' de weegschaal weer onder het stof vandaan.

Als we dan tóch koolhydraten moeten tellen, dan moet het toch niet zo moeilijk zijn om voor ons zelf ook een rekensommetje te maken.

Fingers crossed en gaan met die banaan (banaan is 29 koolhydraten)