Zoals wellicht bekend ben ik geboren met een aangeboren hart afwijking. Een niet goed sluitende hartklep die een ruis veroorzaakte. Als ik het speciaal voor mij geschreven dagboek van mijn ouders (Blog avant la lettre) uit de periode rond mijn geboorte er op nasla, dan is wel zeer duidelijk wat een zorg zij hadden om die kleine broekkakker die ze niet helemaal goed 'afgebakken' hadden. De link met mijn (onze) zorg om Daniël en ook Rosanna is dan snel gelegd.
Er zijn natuurlijk veel verschillen, maar uiteindelijk was ook ik op een gegeven moment een jongetje van 7 jaar met een 'afwijking'. En ook ik was (en ben al 46 jaar) iemand met een O(l)V(g) jaarkaart.
Aan de ene kant is dit een geruststellende gedachte, want als ik terugdenk aan mijn jeugd in relatie tot mijn hart afwijking kan ik toch achteraf wel concluderen dat ik er nooit echt onder geleden heb. Niet helemaal hetzelfde natuurlijk, want ik hoefde niet iedere dag te prikken en te spuiten, maar ik werd wel scherp in de gaten gehouden en had zeker mijn beperkingen. Ik mocht niet op voetbal bijvoorbeeld.
Toen ik een weekje opgenomen werd voor een hartkatheterisatie voelde ik mij toch wel een beetje de held van de klas. Iedereen was een beetje aardiger voor mij. Ik weet nog dat ik naderhand op school quasi achteloos mijn litteken op mijn arm liet zien en genoot van de bewonderende blikken.
Ik hoefde mij niet langer te onderscheiden als de clown van de klas, ik had een veel belangrijker 'wapen,' mijn hartruis (in gedachten had ik een een cape om en een shirt met een grote letter H)
Het is natuurlijk wel zo dat ik op (veel) latere leeftijd ernstig last kreeg van mijn hart afwijking, en uiteindelijk in 2004 zelfs onder het mes moet voor een kunstklep (die al weer 9 jaar meegaat, en in 2014 zijn eerste decennium feestje mag vieren, waarvoor de voorbereidingen reeds in het diepste geheim zijn begonnen).
Het stemt mij dan ook wel weer somber als ik er aan denk dat ook Daniël mogelijk op latere leeftijd meer last gaat krijgen van zijn Diabetes. Maar wij zullen er alles (echt álles) aan doen om er voor te zorgen dat hij fluitend door het leven gaat de komende jaren.
Ik hoop dat het nog lekker lang duurt, maar aan de andere kant kan ik niet wachten tot Daniël twintig is en ik hem kan vragen hoe hij zijn 'jeugd' ervaren heeft.
En dan hoop ik stilletjes natuurlijk, net zo fijn als ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten