Ei Alone

Het was mijn intentie om een blogje te schrijven over, hoe om te gaan met diabetes/coeliakie tijdens de paasdagen, want voor alles is een eerste keer. Wij zouden de paasdagen, traditie getrouw, gevieren vieren bij mijn schoonouders in Limburg.
 
Echter, dankzij het fantastische jaar 2013 (dat nu al in elk geval mijn geschiedenis in gaat in de top 3 van grootste klote jaren -excusez le mot-) en de maar aanhoudende winter die zelfs de lente aan de kant schuift, ben ik nu dus compleet geveld door een van de drie griepvirussen die in Nederland rondwaren (of alledrie, zo lijkt het).

Nou ben ik van nature een hypochonder (bij de minste of geringste bloedneus denk ik dat ik dood ga, jeuk aan mijn voet is met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kanker), dus ik weet zeker wat overdrijven is. Maar ik kan mij werkelijk niet herinneren wanneer ik mij zó beroerd heb gevoeld als nu. U zult denken, wat zit je dan lekker aan je blog te tikken, nou deze blog is in sessies van drie minuten, over totaal acht uur geschreven. Een dampende bak thee met honing (ik háát thee) onafscheidelijk naast me.

Vanmiddag zijn Anne-Marie en de kinderen met z'n drieën naar Limburg afgereisd en ik ben achter gebleven. Morgenochtend zit ik dus, heel sfeervol en gezellig als Calimero met zijn (paas)eierdop aan het paasontbijt for one. Gelukkig heeft Daniël nog een mooie placemat voor mij getekend dus de geringe feestvreugde zal daardoor toch met een puntje stijgen.

Vanavond zal ik nog een paar eieren voor mezelf verstoppen, met de wazige blik die ik nu heb ben ik morgen toch compleet vergeten waar ze liggen.

Hoe om te gaan met diabetes/coeliakie tijdens de paasdagen, daar moet ik dus later nog eens op terugkomen. Hoe om te gaan met de paasdagen en griep dát ga ik nu ervaren. Ik laat het u weten.

Hele fijne Paasdagen (en een gelukkig nieuw jaar).