Het voordeel van ziek zijn als je kind bent is natuurlijk dat je ouders altijd een beetje liever voor je zijn. Ze zien wat meer door de vingers, je mag wat langer op de bank blijven hangen en je hoeft bijvoorbeeld je kamer niet op te ruimen.
Als je als volwassene (lees 'man') ziek bent is dat een ander verhaal. Als je ziek thuis komt is de beste reactie die je kunt krijgen "o jee, vervelend", maar als je dan vervolgens als een zak zout op de bank stort, dan slaat het beetje medelijden (zo dat er nog was) al snel om in irritatie en "moet ik mij niet zo aanstellen, en gewoon meedraaien in dit gezin/huishouden" en "kan je niet een beetje 'normaal' hoesten". Maar goed, dit geheel terzijde uiteraard.
Terugkomend op het zieke kind, als ouder heb je dus een beetje clementie met een ziek kind. Maar wat nu als het kind, zoals in het geval van Daniël, in principe de rest van zijn leven ziek is. In alle redelijkheid kan je het kind natuurlijk niet alleen maar zielig blijven vinden. Dat heeft zo'n joch sneller door dan je denkt, en dan probeert hij je uit (zou ik ook doen als ik 7 was). Ook zuslief is er op een gegeven moment wel klaar mee dat broertje veel meer kan maken dan zij.
We zijn sinds gisteren exact drie weken 'op weg' met onze diabetes reis, en ik merk dat ik mij gewoon weer af en toe heerlijk kan ergeren aan onze boef, en dat ik ook weer af en toe lekker boos op hem ben. Wel voel ik me meteen daarna een beetje schuldig en denk ik onwillekeurig tóch "hij is wel een beetje zielig".
Het streven is dus nu dat ik weer lekker ongecompliceerd boos kan worden op mijn kinderen, diabetes of niet, stout is stout.
Stap 4 in het stappenplan op de weg terug naar een 'normaal' leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten