Diabetisushi

Uit eten is voor ons altijd al een lastig fenomeen geweest. Althans, sinds wij kinderen hebben. Daarvoor, graag en veel. Maar als je kinderen hebt met coeliakie, dan is de spontaniteit er wat dat betreft wel een beetje uit.

Even snel een broodje halen is al lastig. Ik herinner mij een keer dat Anne-Marie en ik met de kinderen een dagje waren winkelen en dat wij een broodje gingen halen bij Bakker Bart, aangezien de kinderen geen (normaal) brood mogen, hadden wij voor hen een doosje glutenvrije crackertjes bij ons. De kinderen vonden/vinden dat heerlijk, maar het beeld van twee flinke volwassenen aan een heerlijk, rijk belegd broodje, en twee kleintjes die er bij zitten met een paar crackertjes deed ons beseffen dat die tijd voorbij is.

Toch proberen wij zo nu en dan nog eens uit eten te gaan. Nu komt daar dan ook nog de diabetes handicap bij. Om de afgelopen (klote)week een beetje leuk af te sluiten hadden wij vanavond besloten om naar restaurant Boss in Midden Beemster te gaan (onbeperkt Sushi concept). De kinderen vinden dat geweldig, en de gerechten zijn voor een groot deel glutenvrij.

Maar hoe pakken wij dit nu aan met de diabetes. De hele middag bezig geweest met het uitzoeken hoeveel koolhydraten er in Sushi (veel rijst) zit, en uiteindelijk besloten om het maar een beetje te gokken. Vooraf bloedwaarde geprikt,  en de insuline dan maar ná het eten spuiten. Bestellen maar.

Wel voor het eerst in mijn leven dat ik met een keukenweegschaal naar een restaurant ben gegaan, maar goed die schaamte zijn wij toch allang voorbij.

Daniël (die toch veel meer trek lijkt te hebben dan tot voor kort) viel aan op de sushi en at als een paard, tot het moment dat hij begon te klagen over buikpijn.

Lichte paniek, een Hypo? een Hyper? ... snel snel bloedsuiker waarde prikken.

Gelukkig, die buikpijn was 'gewoon' van te veel eten, en was vrij snel weer weg. Rosanna had er trouwens ook last van.

Écht 100% ontspannen is uit eten nog niet, maar we zijn weer een stapje verder in ons leer proces.