Relativiteitstheorie

Afgelopen vrijdag kregen wij de kans om deel te nemen aan het jaarlijks terugkerende 'KinderBeestFeest'. Een initiatief voor chronisch zieke en/of gehandicapte kinderen tot 16 jaar. Een samenwerkingsverband tussen Artis, Politie, Brandweer, Ambulancedienst, Marine, Douane, Koninklijke Marechaussee, het Rode Kruis, Reddingsbrigade en de Gemeente Amsterdam.
Doel van deze avond is dat kinderen even hun ziekte kunnen vergeten en zichzelf kunnen zijn.

Vanwege zijn diabetes werd Daniël daarvoor uitgenodigd, en konden wij met het gezin dus mee in de Ambulance, brandweerauto, enzovoorts naar Artis. Al met al een hele leuke, bijzondere avond.

Toch heb ik aan die avond een beetje een dubbel gevoel overgehouden. Veel van de deelnemers aan dit initiatief waren er, in onze ogen, heel slecht aan toe. Kinderen die zwaar spastisch, autistisch of nog erger waren. Onze kinderen, Daantje en Roosje, renden, huppelden en lachten door Artis als de normale kinderen die zij natuurlijk voor 95% zijn. Zij kunnen natuurlijk normaal gesproken ook best een dagje naar Artis, en evengoed zichzelf zijn. Anne-Marie en ik voelden ons bijna bezwaard dat wij hier tussen liepen, want wat hadden veel kinderen en hun ouders het toch héél veel erger dan wij.

Terug in de realiteit werd ik gebracht door de moeder van een zwaar spastisch meisje dat achter ons in de bus terug naar huis zat. Wij raakten met haar aan de praat en vertelden haar hoe 'bezwaard' wij ons vonden dat wij met onze (redelijk) gezonde kinderen hier tussen liepen.  De vrouw wuifde ons schuldgevoel weg met de opmerking: "Ieder heeft zo zijn eigen sores, mijn kind is er zeer ernstig aan toe, maar ik heb een allergische reactie op mijn wang (ze wees naar een minuscuul pukkeltje op haar wang) en dat is pas écht erg", en ze gaf ons een vette knipoog.

In een zin haarscherp verwoord dat ieders eigen sores het 'aller allerergste is'.